çok konuşan kişiyi dinlemek zorunda kalmak

nasıl bir çeneyse hiç durmaz. çıldırırsınız bırakıp gidemezsiniz. misal konuşan kişi bir patron, bir öğretmen, arkadaş, akraba, komşu vs.'dir. öylece bekleyip araya girmek istersiniz fakat olmaz. çıldıracaksınız ancak hayır efendim bırakmaz sizi, esirsiniz orada. bir nefes bile almaz, bilir ki fırsatınız olunca kaçacaksınız. lezzet mi alır nedir bu psikopatlık? hani işe yarar şeyler söylese neyse... yok efendim, sözcükleriyle sizi bağlamıştır, bir ağ örmüştür. hele uzun yıllardır bu vaziyetten kurtulamıyorsanız işiniz kusura bakmayın bin esirliğe dönüşmüştür. bu kurban halinden kurtulun. o kişi de belki bu durumun farkında değildir.

bir süre sonra o ses bende viziltiya dönüşüyor..zzzzzzzzz..

belli bir zaman sonra beni şu moda sokan sıkıcı durum.

dinlememdir,başka bi konuyu düşünmeye başlarımdır.

tabii karşısında sessiz bir insan olunca hemen dedikodu, yaşadığı bilmem ne olaylarını anlatıyor da anlatıyor bir türlü susmuyor. bi kes konuşmayı azıcık soluklan sanki ömür boyu bir adada yalnız yaşamış da bir gün kıyıya yaklaşan tek gemi benmişim gibi ne yaşadıysa anlatıyor, bir de en sonunda durup "ee sen nasılsın?" demesiyle "iyiyim" sayende başım şişti diye ekliyorum.

boş konuşan kişiyi dinlemekten iyidir.

daha önce dinlediğim hi-tech müziklerden birini beynimde döndürürüm, sesi de köklerim.
konuşan kişi artık arka planda ne konuşuyorsa, duymam. müziğe odaklanırım.