değer verilen kişinin kendini buna layık görmeyip şaşalaması

adama kibar, nazik, içten, duyarlı davranıyorsun ama buna alışkın ve hazır olmadığı için kafası karışıyor, ne edeceğini bilemiyor, devreler yanıp kömür oluyor.

zannediyorum bazen de iletişimden kazasız belasız kaytarma yöntemidir.

hayatı boyunca en yakınından dahi değer görmediği için olabilir.
çoğu insan için mutluluk sağladığı kabul edilen davranışlar, kimileri için korkunun başlangıcı olabiliyor.
bu insanları da hor görmemek lazım.

ederinden fazla değer soytarıyı kral eder.

varoş günlüklerimden.

bunda bi'hinlik var çıkarsaması yaparak o insanı kaybetmeye kadar muhalif olan şahıs ve/veya şahısların durumudur. nihayetinde o insanı kaybeder.

her şey bitip de, aklını bulandıran tüm o düşünce ve insanlardan sıyrılıp şöyle bir baktığında anlar ki aslında kaybeden kendisidir...

bu kez de pişmanlık başlamıştır .
öyle ki; ne kendi kendine dövünmeleri biter ne de bir başkasına güvenmeleri. bulduğu her insanda, bir yanlışlık arar. çünkü onun tek doğrusu, vaktiyle kendine değer verip, yine kendi ahmaklığı yüzünden kaybettiği, o yegane insandır...
lakin iş işten geçmiş, o tren kaçmıştır.

şayet psikolojiye biraz meraklı bir değer verenle karşı karşıyaysa, o şahıs da sinmiş suçlamadan, haklamadan, hatta hiiiç yargılamadan bir köşede, onun pişmanlığını seyre koyulmuştur.

sahi, çekirdek var mı?..

yücelikten doğan teveccüh de olabilir, bayram değil seyran değil eniştem beni niye öptü de olabilir.

bilmukabele ile her ikisi de savuşturulabilir.