destan yazmaya girdiğin başlığa tek kelime yazmadan çıkmak

özellikle karalama defteri başlığında yaşıyorum bunu. içim dolu, beynim patlayacak nerdeyse.

diyorsun ki gidem şuraya dökülem biraz belki kafa boşalır bir ferahlama yaşarız.

lakin hiç öyle olmuyor, sanki dertten boğulacak haldeyken nasılsın diye soran arkadaşa iyiyim ya sorun yok demek gibi bir durum oluşuyor.

karalama defteri senden nefret ediyorum çünkü seni sevmiştim.

bazen başıma gelen hadisedir.

sanırım destan yazmak istemekle alakalı. isteyince olmuyor. ansızın çıkıyor daha kıyak oluyor.

bazen bazı başlıkların altına uzun uzun yazıyorum sonra bunu okumalarına ne gerek var diyip geri silip çıkıyorum

destan * yazmak zor geldiği için sesli olarak derdimi anlatmaya çalışmak istediğim oluyor ama sonra vazgeçiyorum çünkü birileri anlattıklarıma / mesajın içeriğine değil de mesajı iletme şeklime takılacak.

neden bunu yaptı ile başlayıp sesi de şöyle böyle ile devam edecek, o kadar konuşmak istiyorsa gitsin club house ile takılsıncılar ile de final yaparız diye düşünüyorum.

(bkz: ön yargılı olmak)

tam yazacakken başka birşey hatırlayıp yazamıyorum...