sen yazmadan kimsenin aklına gelmemek

evet sözlük insanoğlu böyle herkes savunmada, sen yazmazsan kimse yazmamalı. herkes ilgi odağı olmayı sadece sen yazınca akıllarına gelmeni bekliyor. bu öznel bir eleştiri olup telefonu susmayan yazarları kapsamamaktadır.

insanı üzen vahim hadise. belki de akıllarına geliyoruz ama yazmadıkları için bu tür düşüncelere dalıp gidiyoruz. gerçi ben 'şimdi işim var sonra yazarım, şimdi işi vardır sonra yazarım, şimdi işim yok ama üşeniyorum, şimdi işi yoksa da bırak keyfine baksın' diye düşünmekten çoğu zaman yazmıyorum ya da yazamıyorum; ama siz öyle yapmayın, aklınıza geldiği an yazın.

sosyal medyada sürekli içerik üretin ve paylaşın. bir süre sonra siz yazmadan herkes size yazacaktır. denedim biliyorum.

öncelikle başlığı açan kızılderili dostumuzu, duygularımıza tercüman olmaya çalıştığı için tebrik ediyorum.
beni de kimse önemsemiyor. yazmadığım sürece kimsenin aklına gelmem. hayalet gibiyimdir. ama bu yaşam tarzını seviyorum. iç huzurumu bu şekilde buldum.

bı de bunların sen arayınca " ooo aklına gelir mıydık, sen yaşıyor musun yaaa" diye boş yapanı vardır ki suratına tükürülesi

hayatımdan acımadan insan sildiğim olay yani kötü
gününde yanında olmayanın iyi gününde işi ne demi

çıkarı bitenin muhabbeti kesmesi durumudur.

bu başlık neden bu kadar üzücü. gece gece sahura kadar bana yazmayanlar listesini düşünüp ağlayarak günlüğüme yazacağım.

ne tatlı başlık len dediğim. modlara pas tanımı.

yazmamak gerek. kimin aklına düştüyseniz ona yazmak gerek.

aklıma geleni arar sorarım. yok o yazmadı yok bu yazmadı. vefadan olsa biraz da gerek. gururu olmaz böyle işlerin. ararım merakım diner.o onun insansızlığıdır.*

aklıma gelse de yazıp, aramaktan hoşlanmıyorum. ama seviyorsam seviyorumdur. yıllarca da konuşmasak yüz yüze geldiğimizde eskiden kalma bi samimiyet varsa kaldığı yerden devam eder.

allahtan hiiiiç umrumda değil. isteyen yazar.

bana genelde yazıyorlar ben bazen geç cevap veriyorum işlerimden dolayı bakamıyorum.

umrumda değilmiş gibi yaparım ama bazen insan “yazın yahu” diyor falan. yalnızlık bazen üzünce kafayı böyle bulandırıyor

gözden ırak gönülden ırak hesabı,birini ancak gördüğüm zaman özlediğimi farkediyorum.
o yüzden genelde yazan pek ben olmam.

ınsanların sizi ve hayatınızı merak etmeme durumudur. bunu kafaya takan tek deli kendimim saniyordum. başka şehre taşınınca herkesin beni unutmasını kabullenmistim. şimdi geri döndüm ama bakıyorum bağlar çoktan kopmuş, çokta umrumda değil.kalan sağlar bizimdir.ben işim düşünce ararım valla.

uzun zaman önce benim de hissettiğim bir durumdur. belki bu hakikatle yüzleşmek ağır olacak, biliyorum ama böyle hissetmemin temelinin çıkar gözetmek olduğunu anlayalı çok uzun zaman oldu…

ikili ilişkilerde bu durumu çok sık yaşarsınız ama bunun farkına vardığınız an -genelde farkında olmadan bunun mukayesesini çok önceden beri küçük küçük yaparak biriktirmiş olduğumuzdan- bir taşma anına denk gelir…. tam o taşma anından hemen önceki esnadadır işte, damlayana yazık olur…

arkadaştır, akrabadır, sevgilidir fark etmemeli, bunu iyi kavramak lazım…

birini arıyorsanız, birine yazıyorsanız; onu özlediğiniz, onu merak ettiğiniz, onu sevdiğiniz, onunla zaman geçirmekten keyif aldığınız için yaparsınız, yapmalısınız bunu…

aranıp aranmamak umurunuzda olmamalı…

böyle beklentilere girmek sizi her anlamda uzun vadede yıpratacaktır…

insanları beklentiye girmeden, sadece siz istediğiniz için, istediğiniz sürede ve istediğiniz kadar hayatınızda tutun…

bu aralar dikkatimi çeken durum. biraz irdelersek kırıcıda olabiliyor aslında. birkaç gün önce başıma geldi.
bir arkadaşıma yazdım nasılsın? napıyorsun, buralardamısın? diye.
cevap : ooo hayırsız sen yaşıyon mu ya? asıl sen nerelerdesin? neden görünmüyorsun? unuttun gittin valla. ne arıyorsun, ne soruyorsun... gibi saçma salak sitem dolu sözler...
şimdi uzun süredir "tanış" olduğum bu kişi ile olan görüşmelerimin (gerek yazışma, gerekse tel. konuşması) yaklaşık %90'ını ben başlatmışım, ben yazmışım ben sormuşum.
ben wp konuşmalarını felan silmem. bir sebebi yok silmem sadece ve durur öyle. oturdum inceledim ciddi ciddi biliyormusunuz?
ya hu bana nerelerdesin diyen kişinin başlattığı 2 konuşma varmış. birinde birşey istiyor. diğerinde de istediği şeyin olup olmadığını soruyor 2 gün ara ile bu kadar.
şimdi ben bu aşırı elit, ulaşılmaz, erişilmez, süper ve de über kaliteli, aşşşırı meşgul, çoook işleri olan, akşama kadar sosyal medya saçmalıklarından çıkmayıp tüm gün eline hiç telefon almıyormuş! gibi davranan bu insan takımını anlamıyorum. zannediyorum ki yukarıda bahsettiğim tanımlara sahip biri olmadığım için anlamıyorum.
sormak istiyorum ya seni bu kadar "özel" kılan ne bi anlatsana allasen?
neden sürekli senin götün kaldırılmalı mesela? neden hep sen aranmak ya da sorulmak zorundasın? neden hep sen düşünülmek zorundasın?
niye yani niye?
şimdi ben seni aramışım hal hatır sormuşum kapatmışız. mesela sen neden aynı şeyi yapmıyorsun canım benim? yani ben birgün bir mesaj atıp napıyon? diye soruyorsam bir süre sonra da sen aynısı yap. o günde benim götüm kalksın mesela olmaz mı bitanesi? hani biz arkadaşız ve yakınız ya! o mabad bende de olduğundan mütevellit, benimde hakkım değilmidir yani? ulan zaten gördüğüm üzere seni arayıp-soran benim lan benim! ama nerelerdesin ya görünmüyorsun hayırsız seni keh keh keh diye gevrek gevrek sitem edilen de benim!
niye bu kadar kıymetlisiniz siz çok özel, süper önemli, gizemli ve ulaşılması zor insancıklar?
neden mesela ben ve benim gibi insanlar size ulaşmadan siz bize ulaşıp aynı şekilde iletişime geçme becerisinden yoksunsunuz? işiniz mi bitti anlamıyorum ki diyeceğim de... hayır bi işiniz de olmamış öyle dişe dokunur.
pofff.s.s
aklıma, tee yıllar önce gerçekten "can ciğer" bir arkadaşımın bana söylediği şu sözler geliyor.
"insanlar senden eskisi gibi faydalanamamaya başladığında senin artık değiştiğini söylerler" demişti.
bu söz kime ait bilmiyorum, araştırmadımda. ama zannediyorum ki bu, hayatımda duyduğum en haklı tespittir.