dilencilik bir meslek midir sorunsalı

eskiden yani doksanlarda hep düşkün insanlar dilencilik yapardı. halinden, tavrından, kılığından anlaşılırdı çaresizliği. peki ya şimdilerde? otuzlu yaşlarda benden daha sağlam duran tiplemeler yanına yanaşıp para istiyor. elinde bir bebek olan mı dersiniz, selpakları paravan olarak kullanıp trafik ışıklarını kuşatanlar mı dersiniz birçok branşlara ayrılmış bir meslek gibidir adeta dilencilik. ya çok cazip bu kadar çoğaldı ya da gerçekten dünyanın hali hiç iyiye gitmiyor. zannımca ikisi de genel sebeplerden.

günümüzde insanların yüzde doksanı hiçbir şey üretmeden para kazanıyorlar. dilenciliği modern ve ilkel olarak ikiye ayırmalıyız sanırım. bizim kınadıklarımız sadece ilkel olanları. diğerlerini görmüyoruz yahut görmek istemiyoruz.

dilencilik bir meslek değildir ama onu meslek olarak gören kişiler vardır.
meslek nedir?
alıntı:
‘ bir kimsenin kendine temel çalışma alanı edindiği, geçimini sağlamak için yaptığı sürekli iş.’
alıntı

geçimini bu eylemdensağlıyor ve bu mesleği(!) icra etmek ve geliştirmek amaçlı farklı faaliyetler yürütüyorsa bu meslektir efendim. engelli taklidi yapmak, ‘memlekete döneceğim, yol param yok’ gibi yaratıcı ve geliştirici söylemlerler ile kendini sürekli yeniliyorsa bu kişi, bunu meslek edinmiştir.

işin etik boyutunda değilim tabi.

alışkanlık.

dilencilik meslektir. net. aynı zamanda hastalıktır. çünkü bunlar dilenerek elde ettikleri parayı harcamazlar. biriktirirler. mülk edinirler, işlerini büyütürler ama keyfini sürmezler. işlerini büyütürler dedim bunların da patronları vardır çünkü. bir trafik ışığında dilenen bir çocuk ya da çocuklu kadın varsa az ötede fazla görünmeyecek bir yere sinmiş patronu vardır bunun. hasılatı cukkalamasın diye gözünü üzerinden ayırmaz.
bu dilencilerin çalışma alanları vardır. maaşlı memur gibi her gün aynı yere giderler. işe gidip gelirken gördüğüm ve on yıl boyunca sektirmeden her gün aynı noktada çalışan en az üç dilenci biliyorum. hepsi bir şekilde birbirini tanır, piyasaya yeni gireni yaşatmazlar. bir dilencinin dilenme bölgesine başka bir dilenci girip rekabet edemez. cuma günleri istisnadır. cemaati çok camilerin etrafına doluşurlar cumaları.
gerçekten ihtiyacı olan insan sokakta kimseden para istemez. bunu yapan bu işi meslek edinenlerdir.

meslek değil, huydur.

çünkü dilenmek için hiçbir eğitim almazsın.

kesinlikle bir meslek.

bu dilencileri toplayıp biraz eğitim verin, çok güzel halkla ilişkiler uzmanı ve pazarlama uzmanı olurlar. ikna kabiliyetleri aşırı yüksek ve özgüvenleri tavan.

vergi levhası olmadığına göre meslek değildir.

degildir. evet.

meslektir.
hem ülke çapında, hem de uluslar arası düzeyde örgütlü bir meslektir:
1990'ların başında mel'un bir iş adamımız anası dilenirken yanı başında ödev yapan bir çocuk görüyor. çocuğu anasından izinle alıyor. giydiriyor, yediriyor ve bir yatılı okula yerleştiriyor. "çocuğun hayatı kurtuluyor" (!)
bu konu gazetelere düşer düşmez. ülkenin her yanında, dilenen analarının burnunun dibinde ders çalışan, ödev yapan çocuklar görüldü. birini ben gördüm, kitap önünde baş aşağı duruyor, onu okuyormuş gibi yapıyordu çocuk.
aradan bir süre geçti, malezya'da da görüldü ödev yapan çocuklar. fas'ta da.
sorarım size. internetin olmadığı bir dünyada bu hızla çalışan başka bir meslek grubu var mı?

tck'ya göre kabahat sanırım. emin değilim ama bir bakayım.

yani eğer mendil satıyorsa, işportacılık yapıyorsa o bir dilencilik değil sonuçta bir ürün satıyor ama eğer abi açım para verin diyorsa o kişi sonuna kadar dilencidir ve bir meslek değildir.

vahşi kapitalizmin ortaya çıkardığı meslek grubu..
''herkesten yeteneğine göre herkese ihtiyacına göre'' olan bir ideolojide göremezsiniz.

tarikatlar neyse bu da öyle. mesleğe dönüştü kazandıkları meblayı doktor prof kazanmıyor bazı yerlerde.