dışarıda hep önemli bir işi varmış gibi yürüyen insan

çatık kaşlar ve hızlı adımlar birbirini tamamlayan yan argümanlardır.

sokağa çıkar kaşlarımı çatar hızlı hızlı yürürüm gören ya mevzuya ya da hastaneye gittiğimi düşünür halbuki ekmek almaya gidiyorumdur.

yani acelemiz yok, tarzımız böyle. hatta istanbul insanının çoğu böyledir hep koşuşturmaca bir yerlere yetişme mücadelesi içinde yaşamaktan müzdarip olup vücudunu da bu şartlara göre programlamıştır.

hastanede yemeğe yetişmek için yaptığımda acil duruma koşuyormuşum izlenimi verdiğim için genelde yolumun açılmasına sebebiyet veren durum.

hayır anlamıyorsunuz, o tatlıya bitmeden yetişmem de gayet acil. *

ben. ama aslinda sosyal anksiyetemden oyle yuruyorum.