dışlanmanın yazarlara ifade ettiği şeyler

hayatımızda herhangi bir anında dışlandığımız, dışlanmak duygusunu hissedebilirsiniz şuan bu durumu çok yaşıyorum ve bu beni çok bunaltıyor size sormak istediğim şey de şu bu durumla nasıl başa çıktınız nasıl tolere ettiniz dışlanmak sizin içine ne anlam ifade ediyor.

(bkz: seks)

hiç yaşamadığım bir duygu. *

böyle bir şey başıma gelse bulunduğum ortamdan uzaklaşırım. dışlanıyorsam dışa çıkarım. bırakırım o ortamda olmayı.

hem beni mutlu eder hem beni dışlayanları.

en güzel çiçekler tel örgülerin ardında açar. dışlanmaktan korkum yok. olsaydı yazmazdım. yazacak bir şeyi olanlar dışlanmayı göze almalıdır... hem çok anlam ifade ediyor. hemde hiç.

bir yerde istenmiyorsanız saygıyla karşılamalı ve uzaklaşmalısınız. başka bir şeyle ilgilenin, oyalanın. tekrar aynı grup ya da kişilerden bi davet aldığınızda da kabul etmeyin. eski bir rap müzik dinleyicisiyim. sagopa kajmer mahlaslı yunus özyavuz'un şu sözünü çok eskiden beridir bir nevi hayat felsefesi yaptım insan ilişkileri konusunda. ''sevdirmeye gayret etme kendini, sevilmeye terk et''.

dışlanmak. dışlan. dışkı. bok.
bok'u ifade ediyor. bok olmak, bok gibi ortada kalmak, üstüme sifon çekilsede yok olsam hissi gibi şeyler ifade ediyor bana.

en verimli olduğum zamanlar genelde yalnız kaldığım zamanlar oluyor. bu sebeple hiç kafama takmadım dışlanmayı. insan yalnız kalmayı öğrenmelidir bence. yalnız kalmayı benimsemelidir hatta.

sırf bu yüzden yaşayamadığım hayatımı ifade ediyor. (eskiden) kendimi sevmeyişimi, her gün ağlayışımı, güvensiz ve inançsızlığımı, tercih edilmiş yalnızlığımı..

istenmediğim yerde durmam misali bir anlam ifade etmiyor.

tabiki dışlanmak, yalnız kalmak, yalnız hissetmek güzel şeyler değil ama istenmediğim bir ortamda kalarak kendimi neden üzeyim ki? veya istenmediğin bir ortamda kalarak kendini neden üzesin ki? eğer karşımdakiler beni dışlıyorsa bu bende beni aralarında istemedikleri anlamına geldiği hissiyatını uyandırır. demekki aralarından ayrılırsam bir eksiklik hissetmeyecekler veya üzülmeyecekler. bu durumda neden aralarında ısrarla kalıp kendimi üzeyim ki?

ama eğer ortada bir sorun varsa ve bunun üzerine bir dışlanma söz konusuysa -yine hoş bir şey değil tabiki dışlanmak- bu sorunun açık açık konuşulup çözülmesi gerektiğini düşünüyorum.

kısacası bir sorun varsa mantık çerçevesinde çözülmeli, eğer sebepsiz yere böyle bir durum varsa o ortamdan uzaklaşılması gerektiği taraftarıyım. kendinizi üzersiniz -bunaltırsınız- ve bu sadece size zarar verir, başkası sizin üzüldüğünüzü -bunaldığınızı- fark bile etmeyebilir. o yüzden bazı şeyleri boşvermek, en azından boşvermeye çalışmak zorundayız.

dışlanmak, ötelenmek, geri plana atılmak..
(bkz: sen gelme ulan ayı)

çocukluğumdan bu yana hep yaşadığım durumdur.
insanlar ne yazik ki farklı olanı istemiyorlar yanlarında. iriyseniz, topallıyorsanız veya gözlerinizde sorunlar varsa, kekemeyseniz, içine kapanık konuşmayı pek sevmeyen biriyseniz vs vs istenmiyorsunuz. vebalı gibi yanınızdan kaçışıveriyorlar.
çocukluk çağında oyun için takım kurulurken en son sizi seçerler mesela o da diğer takımla oyuncu eşitliği sağlamak için yani mecburi. gençlik ve diğer dönemlerde de bu değişmiyor aşağı yukarı.
kutlamalara, eğlencelere, sohbetlere çağırılmazsınız. telefonlarınız çalmaz, kimse sizi aramaz sormaz. sokakta görseler nezaketen selam verirler belki ama ortada bir samimiyet kurulmaz.
ben bu durumu hayat boyu hep yaşadım ama en kötüsü sanırım çocukken yaşadığım bir olaydı.
ilkokulun ilk haftası olabilir bir kızın yanına oturmuştum, o zamanlar da iriydim. kız öte baktı beri baktı sonra yan sıramızda ikili oturan kızların yanına gitti, oraya oturdu. sırada tek kalmıştım.
ee ne nolmuş yani ahaaha diyenleri duyar gibiyim.
kendi kendime çocuk halimle içimden geçirdim "seninle oturmaktansa o kızlarla sıkış tepiş oturmayı tercih ediyor... seninle oturmaktansa..."
senelerce unutamadım o olayı. ara sıra hep aklıma gelip durdu. çok sıradan ve basit bir durum belki ama bende nasıl yara ettiyse konu dışlanma olunca hep bu anı gözümde canlanıveriyor.
bu olay bende ne kadar yara açtıysa o kadar da olaylara karşı, acılara karşı espritüel bakmamı da sağladı.
yanımdan gidince önce bi tiriplere girdim doğal olarak sonra baktım baktım yapacak bir şey yok bende sığmıyoruz diye yere koyduğum çantamı onun boşalttığı yere koydum. dedim ohh koca sıra bana kaldı.
bugün de pek sevgili oda arkadaşım odamızda sözde masa yok diye çook sevdiği arkadaşlarının odasına taşınacağını söyledi. oda iki kişilik ama gideceği yer üç kişilik. yaanii anlayacağınız yedi yaşında yaşadığım o olay tekerrür etti. ulan kızdan pek haz etmiyorum, ki bu anıyı yaşatan o kızdan da haz etmezdim, ama gideceğini duyunca yine bi tuhaf hissettim. demek ki sorun benim birini sevip sevmemem değil başka birine tercih edilmem. ağrıma giden nokta buymuş.
oda arkadaşım bu duyurusunu yapınca aklıma ister istemez yine o belalı anı geldi üstüne bir de böyle bir başlıkla karşılaştım. başlığı açan yazar arkadaş soruyorsun ya bununla nasıl başa çıkabiliyorsunuz diye, söylüyorum canım: kısa bir süreliğine bile olsa oda bana kaldı nereye gidersen git ohhh...

bir sınıfın içerisinde "kıbrıs" diye anılmak benim ne kadar uzaklaştırıldığımı anlamama yetmişti

kendi kendimi ittiğim durum. bir yakınım bana bu konuyla ilgili çok doğru bir şey söylemişti: sen tek başına koca bir grubu dışlıyorsun.

insanlarla kolay temas kuramıyorum, kurmak için herhangi bir adım atmıyorum. bu yüzden yeni girdiğim bir ortamda geri planda kalmaya çalışıyorum. daha çok gözlemliyor, soruları yanıtlıyor ve onun dışında kendi hâlimde takılıyorum. genelde insanlar çok burnu havada olduğumu düşünüyor. zaman içinde samimiyet kurabilirsek bana söyledikleri ilk şey bu oluyor.

ne hissettiğime gelecek olursak.. her şey benim elimdeymiş gibi görünse de elbette üzücü. sanırım ben laubali, samimiyetsiz görünmemek adına yeni tanıştığım kişilerin üstüne gitmemeye çalışıyorum. ama bunu yaparken de insanlarla aramdaki sınırı fazla net çiziyorum.