schrödingerinölmeyeramakalankedisi yazar profili

birisi beni sırf sebeplerim için sevmesi acımasız geliyor bazen bir gülüş bazen bir bakış yetebilir bence bir insanı sevmek için ki bana sorarsanız da en güzeli sebep olmadan sevmek olmalı.

önceden bu başlığa okumazdım veya para ile okurdum yazmışım #3075677 bilmiyordum ki para ile satılan diplomalar olduğunu bilseydim diploma satın alırdım sözlük. neden bu okuma çilesini çekeyim karakterli namuslu bir insan olmaya çalışayım ki?

motoru ile bağırta bağırta geçen akıla dair zerre bir kırıntı barındırmayan insan evlatları evet size diyorum bütün beddualarım ve küfürlerim sizinle hem kendini yetiştirmeyi bırak diğer insanları rahatsız etmekte sorun görmüyor olmanızdan nefret ediyorum.

yeni bir şehre alışmanın sancısı içinde yazmıştım en son buraya ve şu an düşünüyorum 3 ay önce ile şimdiki arasında bile bu kadar fark varken 5 senenin sonunda ne olacağı gerçekten muamma.

başıma çok kötü şeyler de geldi bir o kadar da güzel şeyler yaşadım. ilk midtermlerimi atlattım arkadaş çevrem biraz daha oluştu derslerime alıştım insanlara okula ve sabah 6 da kalkmaya da.

aynı zamanda kafamı karıştıran şeyler de yaşadım yaşıyorum. herşey üst üste geliyor kötü şeyler de iyi şeyler de. aklıma gelmeyen durumların içinde kalıyorum. büyüdüğümü ve geliştiğimi hissediyorum. aynı zamanda yaşadığım kötü olaylar öldürmeyen şey güçlendiriyor kesinlikle.

özlüyorum ailemi kardeşimi ve arkadaşımı, memleketimi. başka bir memlekette kendi başına bir şeylere çabalıyor olmak ayakta kalmaya çalışmak bile başlı başına olaymış hasta olunca ambulansla acile gidip 'çünkü acilin bile nerede olduğunu bilmiyorsun' kendi başına iyileşmeye çalışmak çok zormuş.

kendi başına vakit geçirmeye bayılan bir insanın 5 kişilik odada kendisine özel alan yaratabilmesi lüksmüş, yalnız kalabilmek lüksümüş, koltukta oturmak lüksmüş bilmiyordum.

yeni bir dil öğrenmek çok sancılı bir süreçmiş üstüne alınma sürecinde daha da zormuş. bilmiyordum.

hem bu kadar yanlız kalacağımı hem de etrafımın bir o kadar kalabalık olacağını bilmiyordum.

o kadar çok yoruldum ki yorgunluktan ağlamak istiyorum hüngür hüngür.

yeni bir şehire üni için taşındım ve bugün okulun 2. günü bitti.
saat altıda kalkıyorum 8 de dersim var şanslıysam da 5 de derslerim bitmiş oluyor.

ama ne koşturmanın içine kaldım küçük bir şehirden büyük bir şehire geldim habire bir yerlere yetişmem gerekiyor öğretmenler yetersizsiniz imajı veriyor. hazırlık okuyorum hepsi ingilizce konuşuyor yeni bir yer yeni bir ortam yurt ayrı okul ayrı o kadar üstüme geldiler ki ama dediğim gibi bir hafta olmadı buraya geleli...

toplu taşıma 45 dakika sürüyor bütün otobüsler dolu oluyor tabi iş saatine veya okul saatine denk geldiysen yandın.

bir önceki konuyu tekrar edip geliyorum kadın bana diyor ki neden ilerisini okumadın derse hazırlıklı gelmedin.

mal gibi hissettim bugün kendimi. 20.000 adım net almışımdır eksiği vardır fazlası yoktur.

ailemi de özledim hem kabul etmiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama iki gündür toplu taşımada gözlerim doluyor kendimi çok sıkmaktan korkuyorum. çünkü bir yerde patlamam lazım umarım patlamam.

bu kadar çok yoğun ve saçma sapan olduğunu bilseydim de gelirdim bu üniye başka altarnetifim yok.
kızamıyorum kendime bu yüzden.

hem mental her fiziksel olarak umarım sağlıklı bir sene geçirebilirim burada.

geceleri ajandama not almıyorsam ve içimde bir sıkıntı varsa buraya yazıyorum sözlük ve gerçekten uzun zamandır yazmamıştım.
çok sıkıntım vardı ama ne buraya ne de ajandama yazamadım o kadar enerjim de yoktu.

ortalama 2 gün sonra hayatım toptan değişecek ve ben hala idrak edemiyorum. ya da yok saymak çok işime geliyor.
üniversitem için farklı bir şehire taşınıyorum ve uzun zamandır çok istediğim şeye kavuşuyorum.
kendim olabilmek, özgürlük ve üniversite okumak...

ama bu kadar çok endişe yaşayacağımı çok da ön görmemişim.
yurt telaşesi, okul, hazırlık ve kimseyi tanımamak kendim var olabilmek birey olabilmek çok sancılı bir süreçmiş.

beni büyüten babaannemle vedalaşmak, kardeşimle son kez akşam yemeği yemek, ailemle çay içmek gerçekten insanın içine kor ateş düşürüyormuş.
son kez olarak görmem çoğu şeyi şu anki benle 2 ay sonraki ben aynı olmayacağını gayet iyi biliyor olmamla kaynaklı.

konfor alanından çıkmak aile evinden ayrılmak ve sorumluluklar 2 sene öncesine kadar heves ettiğim arzuladığım şeylerdi ama şu an korkunç gözüküyor.

umarım hakkımda en kolayı en hayırlısı olur ve karşıma iyi insanlar çıkar.
mutlu olmak kendimi geliştirmek ve büyümek hem bu kadar yakın ve hem de o kadar uzak.
içimdeki küçük kız çocuğu ile büyük işlere kalkışmak gurur veriyor.

bir yerden gözüm ısırıyor bu yazarı.
nicki değişmiş olabilir.

çekirdek ailemde benimdir.
bütün hataları da sevapları da üstümde deniyoruz sözlük.
(bkz: deneme tahtası olan büyük çocuk)

baba tarafında da şehir dışında okumaya gidecek kişi ben oldum.

sabah uyanmak zaten yeterince boktan bir durum, sevmediğin birisi yüzünden uyanıyorsan daha fena.

istemediğim durum.

babama özgür demirtaş olacağım diye açıkladığım bölümdür.

1 sene hazırlığım var ondan sonra güncellerim bakalım türkiyede ekonomi okumak nasıl bir şey oluyormuş.

*

hayatta kalmak.

slm cnm.

18, 19 yaşındaki bir "ergene" tutup en az önündeki 10 seneyi etkileyecek meslek seçimi yapmasını bekliyorlar.

ben 30 yaşında hala mutlu olarak yapacağım bir mesleği seçmeyi imkansız olarak görüyorum.

şu üniversite tercihi zamanı o kadar sancılı bir süreç ki ben neyi yapabilirim neyi yapamam ayrımını kesin yapamayan orta düzey birisi için resmen karın ağrısı.

şu an korktuğum bir durumdur.
sevmediğim bir şey için dirsek çürütmek çin işkencesine dönecebilir.

bu oyuna ihtiyacım var.
çok ama çok...

sözlük ahalisinden.
gözümün alıştığı bir yazarımız.

okumazdım anasını satayım yada basardım parayı öyle okurdum çekilecek çile değil yemin ederim.

lezzet sahibi insanların sevdiği yemek.
şu an öyle canım çekti ki...

hayır aşık değilsin sadece duygusal boşluğa düştün.

üniversite tercih zamanında olmak.

acaba okuyan yazarlar bana ulaşabilir mi bölümü.*
aklıma takılan soruları sormak isterim.