divane gönlüm benim

divane gönlüm benim bir dala konamadım
nice derde dayandım, bu derde dayanamadım
felek beni adım adım, kovaladı yaralandım
bilmem feleğe neyledim, ömrüm sana doyamadım
gül dediğin diken oldu, gül yerine ömrüm soldu
yaram sızlayıp durdu, saran bir dost bulamadım
felek beni adım adım, kovaladı yaralandım
bilmem feleğe neyledim ,ömrüm sana doyamadım
sefil emrah der bu alem, akar yaşım kalem kalem
ne o yare bir tek selam salam dedim salamadım
felek beni adım adım, kovaladı yaralandım
bilmem feleğe neyledim, ömrüm sana doyamadım

birtakım kaynaklar sözüyle müziğiyle eserin mahzuni’nin oğlu emrah mahzuni’ye ait olduğunu yazmış. valla aklıma hiç yatmadı. neyse meselemiz bu değil zaten.

müziğin enstrümana hakimiyetten, virtüoziteden, inanılmaz oktavlı seslerden, baslardan tizlerden, çok seslilikten azade duyguyu hissedebilme ve dinleyicinin bam teline hünerle dokunabilmek olduğunu düşünüyorum. özgün fikirlerim var. evet, çok özgün fikirler. bu eser özelinde ahmet aslan örneği verilebilir. müthiş bir örnek. öyle güzel hissetmiş ve hissettirmiş ki son derece basit tınılarla, kirli bir sesle bize dokunabilmiş.

“gül dediğim diken oldu
gül yerine ömrüm soldu
yaram sızıladı durdu
saran bir dost bulamadım”

spotify.link/6t3nqJqadEb