sanrılar çıldırmış olmalı yazar profili

son sürat üzerine gelen cümbüşün aniden durması. fakat içinden geçip giden bir şeyler var. kimleri alıp götürdü senden? aynı yolun tam ortasında kaç kez yaşandı bu mutsuz kazalar? aynı soruları kaç kez tekrarlayıp cevaplarını boşluğa savurdun? gecenin en koyu deminde kaçıp gitme isteği. ve hadi üçü beşi boşver, bu kez dört dörtlük olsun. sen bu kez en kararlı pişmanlığındayken ötekiler renkli rüyalar aleminde. son bir cümle hakkını kullanmayı bile yük olarak gördün. zamanı dondur usulca süzülürken, nasıl olsa şiddetli bir darbeyle filme son noktayı koydun. yanında bir tek vazgeçilmez dostun var. onu da koluna takıp gidiyorsun. seyirciler bu sonu bekliyorlardı ama neden şaşkınlık çemberinde debelenip karaya çıkmaya çalışıyorlar anlayamıyorsun. soluk kovalardan parlak yüzeylere çarpan dalgalar hiçbir kiri temizlemeye yetmiyor. iki tebessüm arasında ince bir yaş olarak saklanmaya devam ediyorsun. hadi şimdi sahiden gülümse, kalan tüm mürekkebin son sürat kuruyacağını biliyorsun.

en büyüğü ile aynada karşılaşıyorsanız, her soruda içinizi kemiriyorsa ve nadir huzurlu anlarınızdan besleniyorsa o savaşı kazanmak imkansıza yakın.

keyif kaçıran davetsiz misafirler gibi ansızın gelir ama fark ettirmeden de kaybolup gider. gönlü zengin belli ki.

yeni bir sayfaya başlıyor yazar. önünde sanki sonsuz bir beyazlık. ilk adımda lekeler artıyor birer birer çoğalmaya. adım adım, adının ardındaki her yerde bir darbe daha. isteksiz harfler zorla yan yana iliştirilirken kendi içinden çok dünyası doluyor. hadi biraz daha büyüsün şu evren. yaz, çiz, becerebilirsen sil istersen. sence bu hikaye çok mu sıradan ilerliyor? sahiden neler olup bittğini anlayabiliyor mu okumayı bilen? bir an geliyor ve kalemi taşa değiyor. burada bitirmek mi gerek bilmiyor. diğerleri inatla devam etsin ama belki senin için anlamlı bir nokta gerek. acının kokusu giderek şiddetleniyor. o ince sızıyla zihinlerden akıp gitmeli demek. her şey neden bu kadar zamansız gidyorsa artık. bir son hep sayfanın en temiz köşesinde bekliyor. oldu. ve olacak.

yirmi dört. on sekiz. yirmi iki.

sadece bu.

siyasal islam’ın ağır baskısından ötürü meyhanede olduğunu itiraf edemeyen ümitsiz aşığın haykırışı. hiç yalan söyleme abi, sabaha dek kadehleri tekmeliyordun. kahve falan seni kurtarmaz, farkındayız…

ama güzel parçadır. ağlak bir söyleyiş bile gölge düşürememiştir. şimdi kimin için dinlerseniz dinleyin, aynı etkiyi gösterir.

birdim, bin oldum, sıfırların ne denli değersiz olduğunu bilemedim, kendimle kaldım, birden bire tek oldum, sayıların anlamsızlaştığını anladığımda cevabı hiçlikte buldum.

neredesin mahmure?!

yaram sızlayıp durdu, saran bir dost bulamadım
…

bastonlugiller bilir.

uzanır bakarız artık kim var kim yok, hatırlamak isteyen var mıdır yoksa bir gün daha mı kaçılır.

(bkz: yavaş yavaş delirdim kimse fark etmedi)

tek cümlelik bir itiraf ve haykırışın onca sesi bastırabilmesi. biliyorsun, daha evvel duymuş olsalar da anlamazlar.

noktasız ve virgülsüz; noktalı virgül serbest.

karac'oğlan der ki, bakın geline
ömrümün yarısı gitti talana
sual eylen bizden evvel gelene
kim var imiş, biz burada yoğ iken?
…

bulunabilecek en iyi komşulara sahip olmak demek. ne rahatsız ederler ne de rahatımızı bozdunuz derler. yaşayanlardan daha kıymetliler. değer bilmek gerek.

"dostum lütfen sık sık ara, mesaj yaz, arayamıyorsan da çaldır ben ararım; bedava dakikalarım var, ölene kadar bitmez ve zaten kullanabileceğim hiç kimsem yok..."

son mesajlarından biriydi. birkaç gün sonra da göçüp gitti. ardından kimse ne onun kadar ses verebildi ne de sesime kulak kesildi.

türkü değil bu, notaların arasına gizlenmiş hidrojen bombası.



bunca yıldır ağlarım da bir bilemedim, kimin derdindendir?

gururla göğe yükselmiş beton mezarların gölgesinde. kimse birbirine eyvah demiyor da kim bu ısrarla ah çeken? yüz dediğin bir sayı ama yaklaşabilen ne denli mutlu bir bilinse. başkalarının hayatını yaşıyor gibiymiş. kendi hayatı geçmişin uyuşuk dizelerinde. dizlerinde hep bir sızı; yokuş aşağı, yokuş yukarı. bir su birikintisinde düşüyor çizgiler yüzüne. beyazlar hiç de masum değil sanki. yangın var hadi sen de bağır. o hiç gelmeyecek olanı çağır. elin düşüyor parlak camın üzerine, ses alamayacağını bile bile. kaç kişiydim ben, kaç parçaya bölünmüştüm? yaptın, tamamlandın, bozuldun ve asla o gidenleri toparlayamadın. sorduğun kadarını istemezdin ama bir avuç da sen yakalasaydın. mürekkep lekesi yayılıyor, yayılıyor, yayılıyor fakat yeterince büyürse belki anlarlar bıraktığı izin ağırlığını. iyi kötü bir şeyler karalanmış sayfalar, köşeleri hep boynu bükük bir halde. duyuyor musun, bak yine bomboş bırakmış diyorlar her seferinde.