sanrılar çıldırmış olmalı yazar profili

neyin başı? mühim olan onu bilmek. ağrıyla beraber gelmesinler de. sonra kesip atmak gerek.

siyasal islam’ın ağır baskısından ötürü meyhanede olduğunu itiraf edemeyen ümitsiz aşığın haykırışı. hiç yalan söyleme abi, sabaha dek kadehleri tekmeliyordun. kahve falan seni kurtarmaz, farkındayız…

ama güzel parçadır. ağlak bir söyleyiş bile gölge düşürememiştir. şimdi kimin için dinlerseniz dinleyin, aynı etkiyi gösterir.

birdim, bin oldum, sıfırların ne denli değersiz olduğunu bilemedim, kendimle kaldım, birden bire tek oldum, sayıların anlamsızlaştığını anladığımda cevabı hiçlikte buldum.

neredesin mahmure?!

yaram sızlayıp durdu, saran bir dost bulamadım
…

bastonlugiller bilir.

uzanır bakarız artık kim var kim yok, hatırlamak isteyen var mıdır yoksa bir gün daha mı kaçılır.

(bkz: yavaş yavaş delirdim kimse fark etmedi)

tek cümlelik bir itiraf ve haykırışın onca sesi bastırabilmesi. biliyorsun, daha evvel duymuş olsalar da anlamazlar.

noktasız ve virgülsüz; noktalı virgül serbest.

…neden?

sadece bu.

karac'oğlan der ki, bakın geline
ömrümün yarısı gitti talana
sual eylen bizden evvel gelene
kim var imiş, biz burada yoğ iken?
…

buruşuk havluya benzeyen muşmula suratlıların yememesi gerekir . siz yiyebilirsiniz; hem insansınız hem de terör sevici değilsiniz. afiyetler sizinle olsun.

bağa mı didin?!

bulunabilecek en iyi komşulara sahip olmak demek. ne rahatsız ederler ne de rahatımızı bozdunuz derler. yaşayanlardan daha kıymetliler. değer bilmek gerek.

"dostum lütfen sık sık ara, mesaj yaz, arayamıyorsan da çaldır ben ararım; bedava dakikalarım var, ölene kadar bitmez ve zaten kullanabileceğim hiç kimsem yok..."

son mesajlarından biriydi. birkaç gün sonra da göçüp gitti. ardından kimse ne onun kadar ses verebildi ne de sesime kulak kesildi.

zeki müren’in hayata küsmüş pipisi.

türkü değil bu, notaların arasına gizlenmiş hidrojen bombası.



bunca yıldır ağlarım da bir bilemedim, kimin derdindendir?

gururla göğe yükselmiş beton mezarların gölgesinde. kimse birbirine eyvah demiyor da kim bu ısrarla ah çeken? yüz dediğin bir sayı ama yaklaşabilen ne denli mutlu bir bilinse. başkalarının hayatını yaşıyor gibiymiş. kendi hayatı geçmişin uyuşuk dizelerinde. dizlerinde hep bir sızı; yokuş aşağı, yokuş yukarı. bir su birikintisinde düşüyor çizgiler yüzüne. beyazlar hiç de masum değil sanki. yangın var hadi sen de bağır. o hiç gelmeyecek olanı çağır. elin düşüyor parlak camın üzerine, ses alamayacağını bile bile. kaç kişiydim ben, kaç parçaya bölünmüştüm? yaptın, tamamlandın, bozuldun ve asla o gidenleri toparlayamadın. sorduğun kadarını istemezdin ama bir avuç da sen yakalasaydın. mürekkep lekesi yayılıyor, yayılıyor, yayılıyor fakat yeterince büyürse belki anlarlar bıraktığı izin ağırlığını. iyi kötü bir şeyler karalanmış sayfalar, köşeleri hep boynu bükük bir halde. duyuyor musun, bak yine bomboş bırakmış diyorlar her seferinde.