doğaya kaçmak

gri beton şehirlerin, kalpsiz insanların arasından uzaklaşmak, içinde hala korunan güzel hisleri tutabilmek için yapılması gereken şey. olmuyor çünkü. bu insanların arasında huzur bulunmuyor.

eşittir huzuru bulmak

bize hep kapısı açık olan olan doğadan kendimizi soyutlayıp betonarme yapılarla bütünleşmişiz. bugün dünyada ki 7291. günüm
ve ben neden böyle bir yaşam sürdüğümüze bazen anlam veremiyorum teknoloji, konfor alanı, daha az insan gücü daha çok katkı (robotlaşma) bunlar artıkça insanlarda ki insanlık azalıyor. insanlık yavaş yavaş kendi sonunu hazırlıyor. yetmiyormuş gibi sözde kendimizi modern olarak adlandırdığımız zamanda açlık ve sefalet var çoğu insan temel ihtiyaçlarını karşılayamıyor. bunun sebebi hep daha fazlasını istemekten. aç gözlü insan kibirli insan bazen nefret ediyorum kendimden insan olduğum için ne olurdu bir kuş olsaydım uçsaydım evet orda da yaşam savaşı verirdim ama bir kuş için sınır kavramı yoktur ki vize yok ulan vize.

hahahahahahkilşakhilakişhaklşhia

doğadan kaçmak mı?

vuhanın bir köyünden beyaz saraya ulaşmak sadece birkaç ay. kimin neyden kaçmasından bahsediyoruz. içinde bulunduğumuz kürede yaşıyorsanız bu mümkün değildir.

hep hayalimde olandır. şöyle bir kamp yapsaydık ne depresyon kalırdı ne de bunalmışlık.

arasıra şehrin kalabalığından uzaklaşmak için yapılan aktivite. huzur sakinlik mis gibi hava .
hele bir an varki her anı dünyalara değer.

korona ve deprem gibi yaşadığımız sıkıntılar sonucu bağ evine kaçıyoruz sürekli. tıpkı şimdi olduğu gibi. abilerim ve ablalarım, sevgili romalılar doğaya kaçmak o kadar da huzurlu bir şey değil. elinizden ne kadar imkan eksilirse hayatınızı idame ettirmeniz de o kadar zor oluyor. sıcak su olmayınca duşa giremiyorsunuz mesela, kışın ortasında o kadar kolay ısınamıyorsunuz. bir yerden sonra gerçekten iyi bir internet bağlantısı arıyorsunuz. ha parayı veren düdüğü de çalar o mevzu çok başka bir mevzu ama imkanlardan uzak bir şekilde doğada en fazla iki gün huzurlu hissediyorsunuz. uyandırayım.

şu sıralar herkesin ruh halini düzeltmek için yaptığı eylemdir. benim de sık sık yaptığımdır. doğa insana huzur veriyor. araba gürültürlerinden, şantiye seslerinden hatta insan barlığından uzak olmak beni rahatlatıyor. hele de o gün güneşli ise ve kuşlar cıvılsıyorsa tadına doyum olunmuyor.

artık karışmıyorum. her gün iç içeyim.

bana çok iyi geldiğini ve her durumda da geleceğini bildiğim terapi yöntemidir. ama gel gör ki birden fazla kez tuhaf böcekler ile karşılaşacak olursam o zaman doğadan kaçarım. işte bir gazla atılıyorum doğaya, sonra huylanma merasimi başlıyor. yine de mükemmel muhteşem bir şey. ağaçları çok aşırı derecede seviyor, her zaman ormanda sonsuz yürüyüşler yapmak istiyorum.
yürüyelim arkadaşlar!
*

artik neredeyse herkesin polendir, bortu bocektir bir seylere alerjisi oldugu icin pek de hos sonuclanmayan aktivite.
gidelim mangalimizi yapalim donelim. cayirlarda yuvarlanmak riskli.

bu kadar teknolojiye bulanmışken, akıllı telefonsuz, internetsiz kaldığımızda kalp spazmı geçirirken; ne doğası, ne kaçması?
kendi kendimizi kandırmaya çalıştığımızda bırakın başkalarını, en başta kendimize karşı komik duruma düşüyoruz.

doğa mı kaldı olm. "orman" diye gittiğin yerde bile bin tane araç izi var. patika eskiden keçi yoluydu şimdi traktör yolu. asfalt yok o kadar. yürüyüş diyorsun zıplasan elektrik hattı görünüyor tepenin yanında. ülkede çevrilmemiş tek taş kalmamış.

"araç çıkamaz" dediğin kampa adam bangır bangır radyosuyla geliyor. köylü pet şişesini atmış, şehirli tuvalet kağıdını gömmeden bırakıyor.

bunun adı doğaya kaçmak değil, doğacılık oynamak artık.

sık sık yaptığım aktivite.