dostoyevski romanlarını hiç okumamış insanların kayıtsızlığı

sefa kaplan'ın geleceği elinden alınan adam oğuz atay isimli kitabında yapılan tespittir.

dünya bu insanlarla doldu. elini sallasan ellisine denk geliyor. her bir köşede olan bitene kayıtsız insanların oluşturduğu gürültülü ama tepkisiz bir kalabalık. inanmazsınız belki ama söğüt ağaçlarının bile altında aynı kalabalık topluluğun yapaylığına rastlamak mümkün. söğüt ağacının altında oturup bu kadar tepkisiz kalmak nasıl mümkün olur aklım almıyor.

dostoyevski okumanın insanların içine saldığı o başka insanları anlama isteği ya da çabası bu insanlarda yok. onlar başkalarını ne yaşadığı ile ilgilenip kendi canlarını sıkma derdinde değil. olmayabilir ama bir de üstüne üstlük bu durumu daha kötü bir hale getirmek için ellerinden geleni artlarına koymuyorlar.

dünya yansa bir kalbur zamanları yanmıyor. kendilerine dokunmayan yılanlar için çok yaşa diye tezahürat yapmaktan başka şeye ses çıkarmıyorlar, kendi bacağından asılan koyunlar gibi dizilmiş izliyorlar dünyanın yerle yeksan olmasını.

biz okuduk dostoyevski ve şimdi gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki atiq rahimi haklı:

kahrolsun dostoyevski.

dostoyevski okumuş insanların kayıtsızlığı ile yarışır

bütün dostoyevski romanlarını okumuş biri olarak, kayıtsızlığımı halka arz ediyorum. çünkü anlıyorsun ki her şey hep aynı, herkes acılar içinde, hayat; daha doğarken içimize ekilen ölüm tohumları yeşerene kadar, inatla hırsla ve kör bir sabırla bizi her şekilde yok etmeye programlı. ne yaparsak yapalım şekil hariç değiştirebileceğimiz bir şey yok.. ardı ardına sıralanmış, birbirinin aynı günler bitene kadar, her şeye kayıtsız kalmak kadar normal ne olabilir. hayat hep kazanır ölüme karşı, bir yandan da bir tek ona kaybeder. ne kadar uzun bir cümle kurarsan kur, sonuna nokta koymak zorundasın. öyle imkansız bir odaklanış... kurallar böyle. bükemediğin bileği yere tüküreceksin...