dram filmlerinde tedaviyi reddeden hasta

bayılırım bu tiplere. bu tipler olmasa dram filmi çekilemezdi. bi bunlar bir de geç tedavi olup hastalığının son evresine gelenler. en klasik tiplemelerdir benim için.

neden böyle yapıyorlar anlamış değilim. bir ders verme kaygıları da yok. bütün maksat çevreleri acı çeksin. bencil pijler.

kanserin son evreye geldiğini hep de bi bayılmayla anlarlar. bu tipler yüzünden her bayılan kendini kanser sanıyor.

gerçekten bir tedavi sürecini yakından görmüş insanlar bilirler ki gerçekten acılı bir süreç. alt tarafı iğne denilip geçilen şey bile bir süre sonra o kadar acıtmaya başlıyor ki*, dolayısıyla hak verdiğim film karakterleridir.

ikinci, üçüncü defa kemo alacaksa, nakil zorlayacaksa, diyaliz sürdürülemez noktaya geldiyse, kötülememe şansı traji- komik seviyedeyse, mevcut hayat standardı yaşamaya değer kalitede değilse (evet var böyle birşey) doğrusunu yapan hastadır.

her tedavi erken dönem apandist değil evladım yaptım-bitti olsun. ömrünün sonuna kadar kan sıçacağın, millete lazımlığını temizleteceğin, dayanılmaz kemik ağrısı çekeceğin hastalıklar var. o tedavi dediğin tedavi olmuyor herkes için.

bunun yerine acıyı azaltıp uzatılmamış bir ölümü beklemeyi seçebilir insan.