dünyadan yatay kaçışta umut kalmaması

aziz simeon stylites beşinci yüzyılda fark ettiği ve bizim modern demekten keyif aldığımız bu dönemlerde olanca şiddetiyle hissettiğimiz gerçektir.

aziz simeon stylites bu durumdan kurtulmak için şimdiki adana kozan bölgesinde bir yerlerde olan sis bölgesinde otuz yedi yıl boyunca bir sütunun tepesinde yaşayıp dünyaya yüksekten bakmayı tercih etmiş.

biz de bin altı yüz yıl sonra benzer hareketler içindeyiz. birbirimizden kaçmamız gerek, burası kesin. artık tahammülümüz kalmadı birbirimize. ben o durumdayım mesela. insanlarla bir arada olmak beni yoruyor. ya çok sevdiğim biri olacak yanımda ya da çok sevme ihtimalim olan biri. onun dışındaki insanlardan kaçmak için köşe bucak yer arıyorum. bu birçok insan gibi de böyledir belki.

çoğunluğun bana benzediğini düşünme nedenim ise dikey bir kaçış denemesini hali hazırda yapıyor olmamızdan kaynaklanıyor. büyük binalar yetmedi kaçmak için gökdelenler yapmaya başladık. kendi çapında bir şirk koşma eylemi olan gökdelenler sayesinde yatay kaçış imkanını tükettiğimiz dönemlerde dikey bir kaçışa yönelmiş olduk.

ama bu da yeterli gelmedi. artık dikey kaçışı uzaya taşıma hevesindeyiz. diğer gezegenlerde koloniler kurmak için mars’a bir at başı gibi uzanmaya çalışıyoruz. yeni kaçış yöntemimiz bu, hem de en dikeyinden.

doğruyu söylemek gerekirse eğer herkes bu dikey kaçışı kabullenip başka bir gezegene gitmeye karar verirse ben wall-e gibi bu dünyada kalmaya niyetliyim. her şey bir eve’ye bakar.

dikey kaçış denemelerine hep destek tam destek. bana bulaşmayın yeter.