dünyaya gelmek saldırıya uğramaktır

"dünyaya gelmek bir saldırıya uğramaktır. doğan bebek havanın ciğerlerine olan saldırısının verdiği acıyla haykırır. soğuk saldırır bize, sıcak saldırır. açlığın, hastalığın, korkunun saldırılarını savuşturma yoluyla yaşarız, hayatta kalırız. yaşıyor olmak, savaşıyor olmaktan başka bir şey değildir. bir gün son nefesimizi verdiğimizde bize yapılan ilk saldırıyı tamamen püskürtmüş oluruz. savaş bitmiştir."

waldo sen neden burada değilsin?

yenilgi mi doğmak, zafer mi yaşamak?

dünya güvenli bir yer değilse saldırıya sebebiyet vermemek adına insanların ürememesi mi lazım....

şöyle entel zirvalar beni deli ediyor ya. sıfır mantık, pür histeri. şairane bir ılıklık. ha bunlardan anlamayan biri de değilim, işim bu zira fakat bunun gerçeği ve sahtesi çok belli ediyor kendini. bu sahte bir hassasiyet. akıldan uzak. 17'lik ergen profilinde paylaşıp bohem olmak istese dur lan ben daha iyisini yazarım bunun der paylaşmaz bunu.

bitsin artık çok acı çekiyorum her akşam ruhum çekiliyor bu yüzden ben de kıçımın kıllarını haliç'e savuruyorum tipi entelektüelite.

boş beleş aforizmalar. ne münasebet.

dünyaya gelmek çok iddialı olmuş..
o değil de ortadoğu bataklığının sınırları içinde dünyaya çocuk getirmek evladını ateş çemberinin içine bırakmaktır.
atıyorum istanbul'un elit semtlerinden birinde yaşayıp çocuklarını iyi bir çevrede yetiştirmek ve özel okullarda okutup genel manzaranın durumundan korumak kaygısı duyuyor azıcık titiz düşünen her insan..
bizim tanıklık ettiklerimizi evlatlarımız bilmesin, yaşamasın istiyoruz çünkü.
manzara malum. insanlar malum..

işte o zaman fahriye evcen sendromuna bile kapılabilir insan. kadın ne diyor? siz benim çocuğumla iletişim kuramazsınız, buna izniniz yok, konuşamazsınız? psikolijisi bozulur laga luga.
sonuç, en geniş imkanlara sahip ailelerin bile avam korkusu ileri boyutta. çünkü avam kanserli bir hücre gibi. toplum kanser olmuş ama çocuk kanseri ve toplumu tanımıyor.. ondan uzakta başka bir dünyada yaşatılıyor... yine de tüm bu tedbirlere rağmen çocukların maruz kaldıkları her şeyi kontrol etme, bilme endişesi taşımak işte bu cehennemin en açık özeti... ve başka bir sağlık sorunu...

bu ülkede çocuk dünyaya getirmek deliliktir...
ihmalkarlık/cinayetse avamın türeme şeklidir..

sonuç, kaygı ve endişe altında yaşamak sadece bir evham olarak değerlendirilemez, aksine bu saldırının varolduğunu bizlere gösterirler.
kanserli, mikroplu toplumlar saldırısı!