durabilmek

durma ihtimali ya da imkanı bulunmaktır.

mutlulukla kesin, doğrudan ve de yadsınamaz bir bağlantısı olduğuna inandığım eylemdir. elbette bu fikir ve bu bağlantı benim fani aklım tarafından kurulmadı. ben bu anlam bağlantısını bir bilimkurgu tanrısından öğrendim ve bende oluşturduğu çağrışımlar üzerine bir tanım yazıyorum çünkü ben mutlu bir insan olmayı pek beceremedim bu yaşıma kadar, o yüzden de yazarken bile duramıyorum.

bir gün bisikletle yokuştan inerken frenlerimin tutmadığını fark ettiğimde anladım durabilmekle mutluluk arasındaki bağlantıyı. sadece bunu bir yazı ile toparlama fikri üstüm başım kum içinde kalan bu günlere kısmet oldu. bisiklet hızlandıkça mutsuzluğum git gide artırmıştı o gün. düşeceğim kesindi ama ölmesem bariydi. ölmedim. ölsem bunları yazamazdım zaten. bunu belirtmeme bile gerek yoktu aslında ama dedim ya duramıyorum. yokuşun sonuna geldiğim zaman inception filminin sonundaki totem gibi sağa sola bir yalpaladım ve sonra da yüz üstü düştüm, bisiklet bir yana ben bir yana dünya bir başka yana gitti. küçük sıyrıklarla atlattığım bu kaza bana hayatımın da böyle olacağına dair bir fikir verdi.

hayatımda böyle yokuş aşağı gidecekti, tıpkı herkesin hayatı gibi ve durabildiğim an mutluluk denilen müphem duyguya bir anlam vermeyi başarabilecektim. sanırım artık yavaşlamaya başladım. frenler hala tutmuyor ama yalpalamaya başladım sağa sola. bir şekilde duracağım. en az hasarla durup düştüğüm yerden gökyüzüne bakarak mutlu olduğumu söyleyeceğim zamanlar çok da uzak değil gibi.

bana bu tanımı yazdıran cümle ise frank herbert’ten okuduğum bir cümle idi:

mutluluğun durabilmek, bir anlığına da olsa durabilmek olduğunu fark etti. durmanın mümkün olmadığı yerde mutluluk da olmazdı.

gerektiğinde yapıldığında hayat kurtaran şeydir. her konu için geçerlidir bana göre. zaman zaman hayatın içinde de durmak gerekir.