duygulardan tamamen arınmış vaziyette yaşamak

yaşamak değil şu başlığı açmak bile imkansız.

bir de duygulardan tamamen arınıp napacaksın ki? hadi arındın diyelim. saf akılla başbaşa kaldın ve doğayla karşılaştın. doğada karşına antilop çıktı . sırtlan bile değil bak ha antilop. hamido gibi sen antilopa , antilop sana bakarken bütün bunlar sadece zihinde olup biten idelerdir deyip hindi gibi düşünmeye devam mı edeceksin?

duygusuz hayat olmaz. felsefe hiç olmaz. tanım , belki? internet , hiç mi yok?

üst üste kötü şeyler yaşayınca arınıyorsun. ha çok uzun süreli olmuyor orası başka ama düşmanıma bile dilemem. ruhun çekiliyor her şeyi yapabilecek durumda oluyorsun. allah muhafaza.

psikopat kişidir. bir travma, bir kötü olay, bir kayıp vs, bazı insanlarda duyguların yok olmasına neden olabilir. şahsen böyle kişilerle karşılaştım. bu kişilerin hayatında kaybedecek hiç bir şeyi yoktur veya öyle olduğuna inanmıştır. ve bu durumun geri dönüşü olmaz. son derece tehlikeli insanlardır bunlar.

(bkz: psikopati)

duygusuz insan olmaz. duygu dediğimiz şey olaylara/durumlara verdiğimiz tepki ya da olayların/durumların bizde uyandırdığı his değil midir? ama olumsuz duygularından onları kabullenerek kurtulabiliriz.

mümkün değil en azından uzun vadede mümkün değil. belki duygularını ikinci planda tutabilir ki bunu çoğu insan yapar ama tamamen arınmanın kimseye faydası yoktur bilhassa kendine zararı vardır. bu aşırı acıya katlanmış tahammül sınırını aşmış bir insan da görülebilir, antisosyal kişilik bozukluğuna sahip değilse böyle. bir şeye ne kadar maruz kalırsan o kadar kayıtsızlaşırsın, mesela bir doktorun hastayı ameliyat edebilmesi onun işinin bir parçası olduğu için o bilinçle olağanlaşır. ya da bomba imha uzmanının korkusuz ve heyecansız olması gerekir o iş esnasında odaklanabimesi için. duyguları törpüleriz bazı mekan ve zamanlarda ama tamamen arınamayız.

duygulardan tamamen arınmak...
annenin eşinin çocuğunun gözüne sevgi ve şefkatle bakamamak, bir kedinin başını okşayamamak, aynada kendi suratını görünce duvara bakıyor gibi hissetmek hatta onu bile hissedememek , yanıbaşında bir insan bir insanı öldürdüğünde hiçbir şey olmamış gibi hiç etkilenmeden çekip gitmek... bunlar imkanı olmayan şeyler bence. ha bilimsel olarak psikopatların böyle olduğu söyleniyor ama onlar da insanlığın yüzde kaçı bilemiyorum.

arada yaşıyorum ama bu aralar çok mu az mı bilemiyorum.

bazen o kadar çok istiyorum ki ama duygusuz yaşarsan da ottan farkın kalmaz

dönem dönem imrendiğim bir yaşam stili...

asla ama asla ama asla kafamın alamadığı bir durumu bu sene çok net gördüm izledim özümsedim. kendim yaşasam bu kadar anlayamazdım. inanmazdım ki hala duyguları öldürmenin bile bir kaçışın sonucu olduğuna inandığım için duygu yokluğunu kabul etmiyorum ama duygularımı öldürdüm diyen bir insanın hayatta en sadık kaldığı olayın bu olduğunu görünce inandım. nasıl mı? en başta kendisine tam olarak sıfır saygısı sevgisi ilgisi olduğunu görünce inandım. her şeyin aslında kendini sevmekle gerçekten bağlantılı olduğunu kırk seans terapi görsem anlamazdım ama anladım. belki çok üzüldüm belki duygusal olarak çok yara aldım. çok yaş almadan çok büyük bir deneyim kazandım. böyle insanda olurmuş. tek temennim duygusuz yaşamaya çalışmayı bırakması ve daha sakin az yorucu olanı seçmesi...

delirmemek için bi önlem sadece.