ein sof

"bu kavrama göre tanrı sadece merkez değil, aynı zamanda alan'dır. merkezileşme sınırlanmaya doğru yönelişin ilk adımıdır. dolayısıyla ayn sof'un tözlerinde oluşan merkezler sonludurlar, çünkü ayn sof her şeyin nihai şartı olarak kendinde sonsuz iken, bu merkezler kendi büyük sebep'lerine döneceklerdir.
ayn sof'a verilen daire şekli, kristale benzer büyük bir kürenin içinde kapsanmış uzamı işaret eder, bu uzamın dışında hiçbir şey, boşluk bile yoktur. kozmik doğum, büyüme ve çözülmenin sonsuzluklarındaki bütün ilke ve elementler bu cisimsel olmayan kürenin şeffaf tözünün içindedir. o bütün her şeyin kendi asli sebebine döndüğü, kader çarkının sonunda tanrı'ya dönülecek olan son gününe kadar kırılmadan kalan kozmik yumurta'dır.
yaratım sürecinde, ayn sof'un her yere nüfuz etmiş olan hayatı, dairenin kenarlarından merkeze doğru yoğunlaşır ve orada bir nokta oluşturur. bu nokta ilk tezahür eden bir'dir; her yere nüfuz eden dairenin ilksel sınırlanması. ilahi öz bu şekilde dairenin sınırından merkeze doğru çekildiğinde, ardında bir abis (uçurum) bırakır. kabalacılar buna yüce yoksunluk derler. böylece ayn sof'ta, daha önceden tek hal varken iki hal oluşur. ilk hal merkez noktadır; sonsuzun ilk zuhur eden nuru, öznelleşmiş hayattır. bu nur, ilk noktayı, evrensel tohumu yaratmak için merkeze çekilmiş olan hayatın yoksunluğunun sebep olduğu bir karanlıkla çevrilidir. o halde, evrensel ayn sof, artık, uzamın her yerinde değil, fakat tesis edilen ilk noktadan uzama doğru parlayan bir ışıktır. isaac myer bu süreci aşağıdaki şekilde tarif eder:
"başlangıçta her şeyi dolduran ayn sof, mutlak bir yoğunlaşmayla kendine döner ve bu uçurumu, derini, yani uzayı, aveer kadmon'u, simyacıların azot dediği, ilk hava'yı oluşturur; fakat kabalada bu kusursuz boşluk veya vakum, kusursuz bir şekilde boş uzay olarak değil, bütün mahlukları [alemleri ve varlıkları] yaratan ışık'tan mertebe bakımından aşağı, sular veya kristal kaotik deniz olarak düşünülür."