en buhranlı anlarda allah'ı hissetmek

bir hastalık halinde, içini boşluğun kapladığı bir ortamda, insanların arasında keyifli vakit geçiriyormuş gibi yapıp içindeki sancıyı dindiremediğin bir anda yaratıcıyı hissetme durumudur.

"gerçek şu ki ; otogarlar düğün salonlarından
daha samimi sarılmalar görmüştür. ve hastane duvarları da cami duvarlarından daha fazla inanan."

cahit zarifoğlunun bu sözleri gelir aklıma.

nasıl hissettirirse artık kendini nasibin kadar hissedersin. tanımlamaya da gerek yok kime neyi tanımlayasın.

mantığa oturmamaktadır.
"gücü her şeye yeten"in, seni o buhranlı ana sokmamaya da gücü yetiyordur sanırım.
e seni o buhranlı ana sokan da zaten "her şeyi önceden bilenin" olduğu ortada madem böyle bir şey var.

e sen, seni o sıkıntıya düşürüp o sıkıntıyı çekmeni isteyeni kurtuluş olarak düşünüyorsan, biraz mantık problemlerin var demektir.

işimiz düştü geldik mi demek şimdi bu. çaresizlikten mi yani? tevekkül böyle bisi değil ey iman edenler.

allah ile yakınlık kuranlara nasip olan bir histir. öyle sadece işin düşünce allah'ı hatırlamak gibi basit bir ifadeyle açıklanamaz çünkü nice insanlar, çaresizliğe düşünce allah'a isyan etmektedir. insan, sığınılacak tek kapı olarak allah'ın kaldığını düşündüğünde, öyle güzel dualar eder ki o nokta belki de hayatının yönünü değiştirir. sonrasında, yaşanan zorluğun aslında allah'ın bir lütfu olduğunu anlar...

deistim ama sırf bundan dolayı ateistliğe geçmiyorum
bu arada dini hissedebilseydim mantığımı bir kenara atabilirdim

insanın başı rahattayken aklına ne annesi gelir ne babası, ne de kendisine bu rahatlığı sağlayanlar gelir ama bir de bu insanoğlunu dara düşünce gör, her yerden medet umar, bir çare arar. başı tekrar rahata erince yine her şeyi unutur:

insana bir sıkıntı dokundu mu, gerek yatarken, gerek otururken, gerek ayakta bize dua eder durur. derken kendisinden sıkıntıyı giderdiğimizde ise, sanki kendisine dokunan bir sıkıntı için bize hiç yalvarmamış gibi geçer gider." (yunus, 10/12)

"biz insana nimet verdiğimizde yüz çevirir, yan çizer. ona bir şer dokunduğunda ise, uzun uzadıya yalvarmaya başlar." (fussılet, 41/51)

ve ardından gelen, yalnız değilim hissi.
sırf bu his için bile inanılır.
elhamdülillah.

inananlar için geçerli konudur. zira inanmayan, istediği her şeyi hissedebilir. ben şahsen, sadece en buhranlı anlarda değil, en mutlu anlarda da, o'nu hissetmekten oldukça memnunum. bu da benim en irticai yanım. bu da benim en mutasıp yerim. var olsun. en çok o olsun.

(bkz: hayali arkadaş)

en buhranlı anlarımda şiir gibi küfretmeye başladığımdan hissiyatlarıma dogma ve fakat yüce varlıkları bulaştırmamaya gayret ediyorum.

şimdi pemezemenk herif elini cebine atmış kaşına kaşına geliyor karşıdan karşıdan; yaradanı karıştırsak okkalı küfüler savuramayacağız;

o yüzdendir ki, oh my god içimizde. içinde içinde.

bununla beraber insanlara bir keder dokunduğu zaman her şeyden geçerek rablerine yalvarır, dua ederler; sonra tarafından bir rahmet tattırıverdiği zaman da bakarsın onlardan bir kısmı tutar, o rablerine ortak koşarlar.

rûm suresi - 33. ayet