en çok yarım bırakılan kitaplar

tutunamayanlar.
sırf bu yüzden kısa sürede bitirdim. tuhaftır ki edebiyat öğretmenimiz bile okuyamadığını söylemişti..

harper lee bülbülü öldürmek

yüzüklerin efendisi üçlemesi.

kitaplar yarım bırakılmaz.

ben sana kitap gibiydim.
ama sen beni yarım bıraktın.

tolstoy-harp ve sulh.

birçok kitabı bir hevesle alıp yarım bırakmışımdır.
sanırım okuma alışkanlığı kazanmalıyım.
ama kimi kitap vardır, öyle sürükler ki bir solukta biter. benim en son yarıda bıraktığım kitap ise şibumi.

ruhi mücerret korkuyu beklerken ve tutunamayanlar çok ağırlar ama öyle böyle bitirmiştim bir şekilde zamanında.

pollyanna.

yemin ediyorum onun o devasa suradını ellerimi ıslata ıslata tokatlamak istiyordum çocukken. şlap şlap. bu sıpastik benim kabusumdu. o kadar travmatik/tranmatik/tranvatik bir kitaptır ki benim için. "ya kızım sen niye böylesin" diye diye beş altı defa kaldırıp köşeye atmıştım. hiç sevemedim. gülben ergen görmüş yeşim salkım gibi görüyordum kitabı gördükçe.

kitaptaki; "mutluluk oyunu" zırvasının faydaları muhakkak var. asla reddetmiyorum fakat; "ay o da nesi kafam koptu amaaaan boşver teyzeciğim kafası olmadan da yaşar insan ihihi"ci şizofreniyi katiyen kabullenemiyorum. gökten taş yağsa o sevimsiz karı; "ne güzel bi gün değil mi?" der. yangın çıksa köy yansa; "oh ne güzel ısındık değil mi teyzeciğim?" diye yırtınır. yatalak kalır; "zaten uyumayı çok seviyordum ihihi" der. dayaklık emine diyorum. modern pedagoji katili bir sevimsizliği var traktörün.

ulan hiçbirinizde, iddia ediyorum hiçbir klasikte şirinlerdeki gerçekçilik, gargamelvari bir hayat amacı edinmeci idealizm yok.
ne dedim acaba?

tüfek mikrop çelik. ama aklım da kalmadı değil geri mi başlasam ki.