en son kırıldığınız kişi

samimiyetimi anlamayan birisiydi maalesef.

hatırlamıyorum.

ne kırılması canımmmm bükülebilme özelliğim var benim..

annem.

adını bile bilmediğim birine kırıldım en son.

annem

çok yakın bir arkadaşım

başlığı kişi değil de 'şey' olarak değerlendirebiliyorsak eğer benim için kuştur kendisi. bugün balkonda kitap okuyorken yanımdaki balkon demirlerine kondu ben de haliyle merhaba dedim kendisine. demesem kabalık olacaktı. sonra tanışmak gerek şimdi diye geçirdim içimden. fakat adımı söylemeye yeltendiğim anda uçup karşı apartmanlardan birinin balkonuna kondu. buna mı üzüldün yani demeyin lütfen. olur bazen öyle.

bir arkadaşımdı...
ya da öyle olduğumuzu sandığım biriydi. biraz sancılı ve kalp ağrılı geçti son günler. o iyi olsun da, başka bir arzum yok. bu da bana ders oldu, insanlara karşı daha kalın kabukluyum artık.
eskiden her insanla 50/100 başlardım diyaloğa, o kişi bunu 100/100 ya da 0/100 yapardı. artık 5/100 kredi ile tanımaya başlıyorum insanları, hatta neredeyse kimseyle konuşmuyorum gibi bir durumdayım.
yine de ders derstir. teşekkür ederim, iyi ki vardın.

annem.

annem. neden hala beni kırabiliyor anlamıyorum. nasıl izin verebiliyorum?

o kendini biliyor.
baya belli ettim çünkü
hatta konu komşu da haberdar oldu.
yarım saat önce kırılmamıştım oysa. *

kendim.araliklari farklı olabiliyor ama mütemadiyen oluyor bu.kiziyorum kerataya isyan ediyorum ama gönlümü alıyor.demli bir semaver çayıyla bir sigarayla bazen de dik bir yokuşu çıkmaya çalıştığı bisikletle.

iş arkadaşımdı.

tanımazsın.

kim olduğunu inan ben de çözemedim

kırılmak değil de garipsedim biraz.
bugün bir toplantıda karşılaştığım bir kadın, siz bizim grupta mıydınız, farketmemisim dedi. bi an kötü hissettim. ama sonra baktım ceketimin düğmesi sallanıyor. düşmese de eve gidince bi güzel diksem diye düşündüm.

kendime kırıldım. hatırlatılıyor, kilitli çekmeceler bir bir açılırken. hatırladıkça daha fazla kırılıyorum. bu adamın yanlışları ne kadar çok! üzmüşüm onu ve ona yaptıklarım beni daha da çok üzüyor.

sözlükten biriydi. bir yıl önce kadar çok güzel bir sohbetimiz vardı. öyle çok sık konuşmazdık ama konuşursak da güzel konuşurduk. gerçekten arkadaş gibi görüyordum.
sonra ansızın kafa iznine çıktı. aylarca gelmedi. o ara tabi ben de aylarca girmedim ama düşünüyorum hani ben mi bir şey yaptım diye.
sonra bir gün girdim sözlüğe. klasikleşmişti artık profiline girip bakmak. girince bir hafta önce falan geldiğini gördüm.
hoşgeldin falan dedim ama hani niye sen yazmadın diye de söylendim biraz.
sonra bir şekilde devam etti konuşma. aslında etmedi de ben zorladım gibi.
yazdığımda araya onlarca saat girdikten sonra ve kısa kısa cevaplar almaya başladım.
hayatında istemediğini hissedince de usul usul çıktım hayatından. kimseye yük olmak istemem çünkü.
şuan kafa izninde olmasının ve bir daha dönmeyi düşünmemesinin rahatlığı ile yazıyorum bunu.
ben hayatımdaki her şeye değer yükleyen bir insanım. bu belki size tuhaf gelebilir ama benim hayatım için gayet sıradan hisler.
onun hakkında asla kötü bir şey düşünüp, söylemem ama bana insanların değişebildiğini o öğretti. belki de ben değiştim bilemem.
kısacası bir kırgınlık var içimde ama kime veya neye ben de bilmiyorum.

kırılacak kadar kimseyi sevmiyorum diye yazasım var ama tabi ki seviyorum insanım neticede. ama bu aralar pek bir umursamaz olduğumdan sanırım, kırılmıyorum.