yolun sonunda beklediğin kişi ya bıraktığın kişi değilse

güvenerek bırakıp gittiğin kişi geri geldiğinde bıraktığın kişi olmayabilir .hayat onu aldatmıştır ,nefis onu aldatmıştır.o yüzden beklemek zordur .beklerken değişmeyen insanlara çok saygım vardır.trt de kısa bir film izlemiştim .adam savaşa gidiyor .2 sene sonra falan kadına kocan öldü diyorlar .kadın hiç aldırış etmeden ısrarla bekliyor kocasını 5.6 sene sonra kocası geliyor .kocası esir düşmüş .kadın bir an olsun sevgisine ihanet etmiyor

eğer birakip gitmende onurlu ve duzgun aciklanabilir bi sebeb varsa " yukarida ornekledigin gibi "" geride kalan kiside seni onuruyla bekler "" bekleyenin normal , duzgun bi insan oldugunu varsayiyoruz "" ama yok ben sikildim , varolussal sikintilardayim , issiz adamın, kadinim hesabı takilirsan ..boynuzlarini cilalatirsin ..

tanımamazlıktan gelir yanından uzaklaşırım.

bıraktıysam unuturum bana güvenip beklerim diye düşünmeyin.

kıkırdaklar bilinçsizce kırılmak içindir aslında...
ve insanlarla tanışmanın ardında, büyükten de büyük bir mana vardır...
unutup gitmeyeceksen neden yaşamak ister ki insan...
insan, insan olduğu için insan sayılmamalı aslında...
her tanışmaya da elveda ile başlamak bir erdemdir zaten...
yüzyılınızı mutlaka sevin ve anımsayın asırlık çınar ağaçları...


(bkz: anlayana)

tamamen bizim uydurmamız.
ortada ne yol var, ne de sonunda beklediğimiz/bıraktığımız biri.

17 yaşında; 3. sınıf, örtüleri leş gibi olmuş masalarda, çaptan düşmüş fahişelerle içtiğimiz dandirik pembe köpüklü şarabı şampanya diye kazıklayan pavyonların ampülü patlak tabelalarında düşürdük bu tür vıcık vıcık romantizmleri.
ve çok sarhoştuk, eğilip almaya üşendik.