eski filmlerde aktörlerin sesli düşünmeleri

seyircinin aktörün kafasından geçenleri anlaması ve ayrıca açıklamalarla zaman kaybından tasarruf için kullanılmış bir yöntemdir.
ancak bu konuda ölçülü olmak gerekir, çünkü kişi sürekli sesli düşündüğünde bence filmin görsel ve sanatsal kalitesi azalır ve çocuk filmine dönüşür.
adını anımsamadığım bir filmde odada tek başına duran bir adam kasayı açar, kasa boştur, kameraya döner ve :
aman allah ım kasa boş, tamaaamm, anladım, kasadakileri xxxx den başkası çalmış olamaz, ben şimdi ona gösteririm '' der. insanın izlerken içinden iyide kardeş odada kimse yok kime söylüyorsun bunları diyesi gelir.
özetle zaman zaman yönetmenin izleyiciye örüntüyle ilgili bazı küçük ipuçlarını verip filmin gidişatını onun bulmasını sağlayarak filme gizem tadı katabilir.

aslında gayet güzel bir fikir film için fakat aşırıya kaçılmadığı müddetçe. farz-ı misal, karakterimiz zeki ve bir hırsızlık olayı yaşadı. o an kafasında bir çok şeyi düşünerek en mantıklı olanı seçmesini dinlemek bence gayet iyi ama boş bir odada kasa boş o zaman xxxx kişi çaldı demek biraz kötü kalır benim fikrimin yanında.

bence basite kaçmak. izleyiciye karakterin düşüncesini olaylar arasındaki bağıntılar ve mimiklerle anlatmak zor olan.

bunun zirvesi için no country for old men. filmi izleyin dediğimi anlarsınız.