esnaf lokantasındaki samimiyetin fazlalığı

bazen usta kalk ciğeri de sen yap diyecek sandığımız noktaya kadar geliyor iş.

garson masaya gelir, iki elini masanın üstüne ve yan uç tarafını iter gibi durur, "ne vereyim aaabeh" der. yaklaşık 30-40 yaş arasında, genellikle bakımı aksak, durduğu pozisyon itibarıyla kalçadan bombeli, az sonra verilecek siparişler konusunda da elinden geldiğince umursamaz bir tavırdadır. siparişi verirsiniz, ardından kendisi de ekstra satış yapabilmek adına bir şeyler sallamaya başlar. "şunu vereyim, bundan koydurayım, onu şaapayım" falan filan.

aslinda olan şudur ;

geldi yine tipini.. canim abicim gelmiş hoş gelmiş,her zamankinden mi abi..

sebebi basittir: herkesi, her şeyi ve her yeri aynı bezle siliyorlar bu bez de samimiyeti bulaştırıyor işte her yere.

e tabii giden çok seçkin ve özgün bir restorana gitmediğinin, karnını doyurmanın dışardaki en ucuz hali için orda olduğunun farkında, işletmeci ve garsonda sundukları ve sattıklarının bir gastronomi sanatsallığında paha biçilmez şeyler olmadığının farkında. her şeyin bu denli abartılı bir gerçeklik taşıması nedeniyle de ortada kordiplomatik bir teatral diplomasi nezaketi olamıyor, olamaz. her iki tarafta olabildiğince hızlı ve ucuza kaçan bir 'işini görüp bitirme' peşinde.. samimiyet denilen şey bu mesafesiz gerçeklik yani.. (laf aramızda fırsat bulabildiğinizde yaşayın bence. anlamsız hijyen ve veganik takıntılarınız yoksa tabii. hayatı çok sahici yaşadığınızı hisseder, ait ve parçası olduğunuz çoğunluğun makyajsız ve yapmacıksız haline tanıklık eder hatırlarsınız.)