etkisi altında kalınan rüyalar

o gününün seyrini bile değiştirebilecek etkiye sahip bilinçaltı yansımalarıdır

her detayının hatırlamak istendiği rüyalardır.

genelde kabus şeklinde olan rüyalardır.

yılda üç dört kez gördüğüm kadrolu bir rüyam var. evden uzakta kaldığımı görüyorum ve saat gece yarısı. ne araç var ne ayağımda ayakkabı. pandemi yasakları nedeniyle bu rüyayı bir yıldır görmedim ben. sanırım artık kendimi gece dışarıda olabileceğime rüyamda bile inandıramıyorum.

çok küçükken gördüğüm kocaman bir kaplumbağanın sırtında oturmuş çubukta dondurma yiyorum. kaplumbağa da yürüyor, kaplumbağa sırtında seyahat ediyorum yani. dondurmanın altında plastik var, bitince ortaya çıkıyor, plastiği açınca içinde yine dondurma var. bittikçe yeniden dondurma yiyorum.

lisede; odamda akşam yattığım kıyafetlerle uyuduğum şekilde uyanıyorum. hava kapalı ve kasvetli, oda biraz dağınık. ne olduğunu anlamıyorum odada gazete buluyorum. 3.dünya savaşı çıkmış, uzak doğululardan biri dünyaya egemen olmuş. sokağa çıkma yasağı var. pencereden bakıyorum ve sokakta uygun adım yürüyen uzak doğulu askerleri görüyorum. ne kadar kendimi oyalasam da dışarıya çıkmak istiyorum, neler oldu görmek istiyorum ve gizlice çıkıyorum. her yer uyumadan önceki gibi, konser afişleri bile; sadece sokaklar boş ve sessiz, afişler biraz yıpranmış. askerler yasağı deldiğimi fark ediyorlar. hızlıca eve geliyorum ama peşimdeler biliyorum. odama giriyorum, yatağım çökmüş içine girip battaniyeyi üzerime çekiyorum. biraz sonra askerin biri battaniyeyi kaldırıyor bana doğrulttuğu tüfeğini görüyorum ve ateş sesini duyarak uyanıyorum. bu rüyayı 2 yıl gördüm sonra birden kesildi.

yıllar önce gördüğüm; üniversitede ringe biniyorum. en arkaya oturacakken oturan bir kadın ve onun dizlerinde yatan bir erkek olduğunu fark ediyorum. rahatsız etmek istemediğim için geri dönecekken kadın işaret parmağını dudağına götürdükten sonra oturmamı işaret ediyor. ring nereye gidiyorsa artık yol saatlerce sürüyor. kitap okuyorum, bu arada adam uyanıyor yerler değişiyor, ön taraflara başkaları geliyor. gelenlerden biri ile sohbet ederlerken kadın ismimle hitap ederek beni de sohbete dahil ediyor. senin auran mavi neden fal bakmıyorsun diyor. her yıl ziyarete gittikleri bir yerden bahsediyor. oraya giden herkesin taşa birinin adını yazma hakkı var, biz düşündük eğer izin verirsen bu sene senin adını yazmak istiyoruz, diyor. ne yazacaksınız, diyorum, bizden başka kimse ona zarar veremesin yazacağız, diyor 3 kere "izin veriyor musun?" diye soruyor, 3 kere "izin veriyorum" diyorum.

bir kaç yıl önce; yatağımda yattığım pozisyonda bir anda gözlerimi açıyorum ama yatağım odamda değil. uzay desem değil, boşluk desem değil garip bir yerdeyim. yatağım da tövbest musalla taşı gibi bir şey. karanlık değil aydınlık da değil bir alandayım. zamandan, mekandan, ışıktan her şeyden soyutlanmış gibi. etrafımda kadınlar var ama kadın gibi değiller. insan değiller ama tarif edilemez bir şeyler. hararetli bir şey tartışıyorlar, gözümü açınca susuyorlar. korkucam diye bekliyorum ama korkmuyorum gayet sakinim. sanki hep orada uyanıyorum. özür dileriz bir yanlışlık olmuş seni yanlış bedende dünyaya yollamışız, bu hayat senin değil, ama geç fark ettiğimiz için bu hayata uyum sağlayan bir yan geliştirmişsin eğer izin verirsen içindeki o yanlış parçayı alacağız, diyor bir tanesi ben de tamam diyorum. 3 kere izin istiyor, 3 kere izin veriyorum yine. 3. izni verirken aslında beni öldürmelerine izin verdiğimi fark ediyorum ve bir an için korku duyuyorum. çünkü o an ölüyorum ve tek bir an "hiç" oluşumu hissediyorum.

geçen yıl;
ıstanbul'dayım ama istanbul gibi değil. ben de ben gibi değilim biraz yıllar geçmiş. fenerbahçe plajı diye bir yerdeyim ama öyle bir yer yok. plajın yukarısında yeşillik teraslarda geziyorum. havada ekranlar var. insanların ölüm tarihleri ve nereye gömülecekleri ekrandan kayıyor. tüm ailemin ölüm tarihine ve gömülecekleri yere bakıyorum hepsi fenerbahçe mezarlığına gömülecekmiş ve ölüm tarihlerine daha var. en son kendi adımı buluyorum o gün ölecekmişim ve ortaköy mezarlığına gömülecekmişim. rüyanın geri kalanı boyunca beni aile mezarlığına almıyorlar diye ağlıyorum. uyanmadan önce ulan bugün ölüyorum aydınlanması geliyor.

bu yıl;
evimiz giriş katın bir üstünde yer alıyor. balkonda oturuyoruz kalabalık bir şekilde ve sohbet ediyoruz. bir anda sokakta bir kargaşa oluyor, domuz inmiş. bahçe girişinde hamile bir kadın var telaşla onu uyarmaya çalışıyorum. uzun uğraşlar sonucu kadın apartmana girmeye yöneliyor ama o sırada domuz çok yaklaşmış ve kadını fark ediyor. kadını eve alıyorum, evdekiler de balkon kapılarını kapatmaya çalışıyor. yetişememişler, domuz mutfak balkonundan girmiş. annemle babam ayrı ve aralarında iletişim yok. salona geçtiğimde babamı balkondan gizlice içeriye girerken yakalıyorum. annene söyleme, girince zaten kovamaz diyor. bu arada herkes salona koşuşuyor malum içerde domuz var. herkes girince kapıyı kapatıyorum ve kapıyı arkasından destekliyorum. tüfek var, gücüm tükenecek biliyorum domuz çok güçlü. babama ben kapıyı açacağım o sırada onu vur, kapıyı uzun süre tutamam diyorum, vuramayacağını söylüyor. salon mahşer yeri gibi bu arada. herkes bir şeyler söylüyor, herkes panik. en son babam yarım ağız vuracağını söylüyor ben de kapıyı açıyorum ve babama bakıyorum vursun diye. vurmuyor ve sırtımda domuzun dişlerini hissediyorum.

bu ay içinde gördüğüm bir rüya vardı beni çok etkilemişti motorumun üstünde kedi ölüsü vardı parçalanmış bir şekilde kendimi çok kötü hissettim ve bu yüzden 10 gün boyunca motor sürememiştim. böyle bir rüyayı görmek için bilinçaltım ne oldu etkilendi gerçekten merak konusu.

bir ara her yaz aynı ay, aynı gün, aynı rüyayı görürdüm. bir dağ evine doğru ailemle yola çıkıyoruz. hava kararıyor. arabadan iniyoruz, yüksek yokuşlardan, dar yollardan geçiyoruz. yolun kenarı uçurum ve iki adımın yan yana gelmeyecek şekilde dar. uçurumun dibi göl. en önde ben, arkamda babam ve en arkada annen sırayla geçiyoruz. birden kurtlar, domuzlar arkamızda beliriyor. babam beni sırtına alıp bir harabenin arkasına bırakıyor ve anneme doğru gidiyor. babam, anneme doğru giderken domuz bana karşı koşuyor ve ben onunla yüz yüze gelince her zaman aniden uyanıyorum.
bir de geçenlerde hiç sevmediğim bir akrabamın kucağında yeğenim vardı. yeğenim bana gelmek istiyordu. bana doğru ellerini uzatıyordu. gel teyzeciğim diyordum ve o sırada hiç sevmediğim kuzenim birden bana bakıyordu ve göz bebekleri yoktu. aşırı korkunçtu.

lucid dreaming* ile negatif etkisi bir nebze eksiltilebilecek olan rüyalardır. zordur.

avrupa'da bi yerdeyim ama hangi ülke bilmiyorum. bi misafirlikteyiz böyle dağ evi gibi bi yer. max 2-3 kişiyiz. dutch brendi getirdi birisi. kokluyorum falan sürekli. nası bi rüya bu ulan ramazan ramazan şaka gibi rüya..

bu gece gorunenlerdir. ve herşeyin sıralı halde ayan beyan olması ve absurslugu bir yana..
amca oğlunu sırtıma alıyorum hala oğlu yanımda yokuş yukarı merdiven tırmanıyoruz. sonra ben hala oğluyla güreş tutuyor ve gözümüze hastanedeki doktor kadın ilisiyor.
kadının bana ilgisi olduğunu görünce ben kadını sedyeye yatırıp... ardından hala oğluna diyorum sen devam et. derken bir ortaya çıkıyor bu kadın mı erkek mi bilmiyorum beni kovalıyor.kaciyorum her şekilde buluyor elinde silahı da var. beni görmesin diye assasins creed usulü halkın arasına karışıyorum ama biliyorum ki beni her şekilde bulacak.
bu manyağın gerginliği ile bütün gecem berbat oldu. bir güzel yanı doktor kadındı.

rüyamda öldüğümü gördüm sözlük, kendi cenazeme falan gittim. hadi çık bakalım etkisi altından çıkabilirsen .

saçım dökülmüştü sadece tam ortaları.yanları duruyordu ürperdim kendimi uyandırdım

rüya gördükten sonra değil de o rüya gerçek hayatta karşılık bulduğunda kalınır.

bugün gördüğüm rüyayla alakalı hatırladığım tek şey kakül kestirmek istemem ve sonrasında bana sana yakışmaz kestirme denmesi. tamam ya kestirmiyorum.

bir gece yarısı saatlerinde polislerin eve gelmesiyle ben ve en yakın arkadaşım intihar ediyorduk.
allah bir daha göstermesin bu rüyayı.

o kadar çok kii.. her gün acaba bu gece rüyamda yine ne göreceğim diye düşünmekten kendimi alamıyorum. en çok da babamın rüyalarımı ziyaret etmesi beni çok etkiliyor. keşke her rüyama gelse canım babam..

bugün sabah tam uyanmadan önce gördüğüm rüya... acayip şekil şüküller görüp ürperdim. uyanınca 'unutmadan çizeyim bari' dedim ve defterime gördüklerimi çizdim. çizimime bakınca bir daha ürperdim...
hiiiç rüyaların sırrını düşünerek kafayı bozamam, ki ben o sırrı gayet iyi biliyorum zaten*. gece gece arkadaşımla mesajlaşmamın eseri sabahki rüyam*.

bir aya yakındır her gün aynı rüyayı görüyorum artık gerçekmiş gibi geliyor. hayra yormaya çalışıyorum ama insan ister istemez etkileniyor.

üzerinden zaman geçti ama gördüğüm bir rüyayı hala unutamıyorum daha doğrusu rüyayı unuttum ama hissettirdiklerini unutamadım ve hayır rüya bittikten, uyandıktan sonra hissettikletimi değil. rüyamda kahkahalarla gülüyordum yanımda iki kişi vardı, yüzlerini görmedim ve asıl önemli olan nokta da kiminle olduğum değil, çok mutluydum öyle bir tazelik, ferahlık vardı ki havada bundan sonra başıma hiç kötü bir şey gelemezmişçesine mutluydum, sonra uyandım ve içimde kocaman, yeri asla doldurulamayacak gibi gelen bir boşlukla uyandım, çok mutsuz ve umutsuz hissettim. bir daha asla rüyamdaki kadar mutlu hissedemeyeceğim hissi tüm ağırlığıyla geldi oturdu içime.

dün gördüğüm rüyadır. halit ziya uşaklıgil benim arkadaşımmış, aşkı memnu da aslında onun gerçek hayat hikayesiymiş… eşi onu aldattığı için intihar etmiş(bu durumda adnan bey oluyor) ve bunu bana bir mektupla(!) bildirip kendisi gittikten sonra medyayla paylaşmam için görevlendirmiş… 1 gündür unutamadığım rüyamdır allah akıl fikir versin…