eve gidince dayak yiyeceğini bilen çocuk

sağlam bir halt yiyip sen hele bir eve gel de gör denilmiş çocuktur. iki ileri bir geri yapsa da o eve gidecek ve o dayağı yiyecektir. korku bi süre sonra uyuşma hissine dönüşüyor.

“yusuf yusuf” olayı budur. ilk önce kendine kızarsın ardından aniden güç gelir ve cezaların neler olabileceğini düşünürsün. sonra olsun bi sey olmaz kafasi gelir. en son ise ben ne yaptım neden ben niye boyleyim demeye baslarsin. soguk terleme ve ürpermeyle kapanıs.

erkenden yatar. o benim.

hemen yatarak uyuma numarası yapmak şansını denemesi gerekli çocuktur.*

öncesinde sokakta doya doya koşup oynamıştır. sonra eve girdiği andan itibaren köşelere gizlenip kaybolmaya çalışacaktır. bir köşede uyumuş gibi de yapabilir.

(bkz: deve kuşu olmak)

o çaresizlik hissini şu dönemde hiç bir şekilde tarif edemeyiz dediğim durumdur. gitsen dayak yiyeceksin, gitmesen diye bir seçenek zaten yok. paşa paşa gidip o dayağı yiyeceksin ve en acı kısmı kemdi ayaklarınla ve kendi rızanla gidiyor olmak.

gitmesin o zaman.

eve gittiğimde dayak yiyeceğimi biliyordum gitmemek gibi bir durumumda yoktu gitmediğim oldu sokak ortasında dayak yedim sonra neden yediğim hakkında da bir fikrim yoktu bizimkiler siddet bağımlısıydı ben de kum torbalarıydım bir kere akp binasının önünde dayak yemiştim beni kurtarıp su falan icirip sever de döver de denilerek geri vermişlerdi yine anında orda dayak yemiştim yani böyleydi

cocukken nasıl inandıysam allaha, dayak yiyip aglayınca felan hep allaha dua ederdim sonra baktım kendimi rahatlama ritüelinden baska bisey degilmiş inşallah yanılıyorum diyorum aynı zamanda allah yoksa yaşamanın bi anlamı varmı bilmiyorum bu varolussal sancılarım geçse artık kafayı yemeden önce.

eve gitmesini tavsiye ettiğim çocuktur. işler büyümeden dayağını yemesi hayırlı olacaktır.

başlığı okurken bile içim cız etti. dayakla terbiye edilmez bir çocuk. o çocuk şiddete uğrayınca kalbini kapatır, algılarını açmaz. başı göğe mi eriyor evladına bunu yapınca insanın!
o çocuk büyüdüğünde kopup gider, içinde kırgınlık kalır. zalimce

kapıyı sessizce açıp direk kimseye görünmeden odasına kaçar bu çocuk yorganı da kafasının üstüne çeker,önce evin nabzını yoklar ebeveynlerinin uyumasını bekler

bendim o çocuk. illa bi halt yerdim hergün. o yüzden olabildiğince geç eve girmeye çalışırdım.

zamanında 90'lı yılların ortası sanırım daha cep telefonları ülkemizde yeni yeni meydana çıkarken babamın aldığı panasonic telefondan rastgele bir numara salak yazıp kısa mesaj yollamıştım. inanın neden yaptım numarayı nasıl salladım tuttu bilmiyorum ama o gün oldukça kibar ve üst tabaka olduğu belli olan bir kadın arayıp babamın ağzına sıçtı. babam o gün beni bırak dayak atmayı yatırıp öpmesi gerekirken sadece neden diye sordu. o yüzden bazen bir laf dayaktan daha etkilidir. bence sonucun dayak olduğunu biliyorsa çocuk yaramazlık yapmaya yeltenmesi daha yüksektir.

böyle çocuklara, hani yaramaz olup sonucunun kötü olacağını bile bile o şeyi ille de yapmak için direten küçük çocuklara küçükken de özenirdim hep. bi mantık kullanmıyor, o an o şeyi yapmak istiyor ve sonucunu düşünmeden sadece yapıyor ya hayranlık duyduğum bir şeydi o zaman da.* çünkü böyle çocukların büyüdüklerinde de gözü kara ve genellikle işlerini rahatlıkla halledebilen bir kişiliğe sahip olduğunu gördüm tanıdığım insanlara bakınca. fazla da abartısına kaçmadan öyle bir velet olmak isterdim doğrusu.

acılara yürüyor, korkmuyordur.

umursamaz.

bir evde dayak varsa, o dayağın her zaman bir sebebi de olmaz. döven ebeveyn mutlaka bir sebep uyduracaktır. hemen hemen her gün yok yere dayak yiyen çocuk dayak arsızı olup çıkar. hatta daha da fenası; hiçbir suçu yokken dayak yemek yerine, bir şeyler yapıp da dayağı 'hak etme' kararına varabilir. (bkz: ben)

"bando takımına katılmak istiyorum" dediğim için dayak yiyeceğime, yaramazlık yapıp dayak yemeyi tercih ederdim. ki sonrasında öyle de yaptım. aklıma esen her şeyi yapıp, gönül rahatlığıyla dayağımı yiyordum. ağzımı burnumu kanatsa da, suratımı ya da vücudumu şişirip morartsa da umrumda olmuyordu. nasıl olsa hiçbir şey yapmadan öylece otursam da o dayağı her türlü yiyecektim.

siz siz olun, çocuklarınıza böyle davranmayın.