evinin önüne araba park ettirmeyen suat dayı

tek yaşardı, yaşlıydı baya ama yaşını bilen yoktu. bildiğimiz kadarıyla arabası yok, hiç olmamış ama sokakta evinin önünde sabit duran 2, yedekte de 1 dubası vardı.

giriş katta parmaklıkların ardından sabahtan akşama kadar lefkoşa sınırında kulede hudut nöbeti tutan asker gibi gözünü kırpmadan sokağı izlerdi. suat dayının sigarası yoktu, çayı da sevmezdi, neyi severdi ki zaten. insan bekliyor kendini böyle bir işe adamış dayının elinde cigarası ince belli bardakta çayı olsun bari. o sadece avını izlerken gizlenmek için gazete tutardı.

sokakta heryer tıkabasa dolu, kaldırıma bile çıkmış bazı araçlar, minibüsler gördükleri aralara girmek için tıklata tıklata ittire kaktıra milletin arabasını sıkışmışlar bir yerlere.

ama camda suat dayı ve evinin önünde fedaisi gibi duran 2 dubası gelene hoyt gidene hoşt ederek; ne 'abi 2 dk işim var bakkala girip çıkacağım' diyene ne de dubaları kaldırıp ben buraya park ederim diyen kabadayıya izin vermiyor, eyvallah etmiyor, girdikleri her savaşı kazanıyorlardı. suat dayı iyi hatipti bir kere, alan savunmasını o camdan diliyle yapardı, hikayesi çoktu;

kardeşim 10 dk ya kamyonla oğlum gelecek diyorum, bıraksan önüne çeker gider, hem burası benim evimin önü park edemezsin!

oğlum bak ben çok hastayım ambulans geliyor bana sık sık burası boş kalmalı, ölürüm vebal alırsın.

eşya taşıyacağız evlat birazdan geliyor nakliye başka yer bak.

valla inadın inatta benim oğlanda deli raporu var. buna aynı senin arabanın modelinde ve renginde bir araba çarptı, gördüğü zaman dayanamıyor, tırlatıyor elinden bıçağı alamıyorum.

başlarda sinir olurdum, anlamazdım. ne bencil adam derdim mesela, ne nemrut ne sevimsiz bir adam bu. onu anlayacak olgunluğa erişince dedim ki bu adamın ne geleni var ne gideni evde karısı da yok, helal olsun dayıma ya, erkek adam sevişemese de savaşıyor be.