fazla başarılı olmanın zararları

çekilmezsin, ayağını kaydırmak için fırsat kollayan düşmanlar elde edersin, sürekli kıskanılırsın. bunun sonucunda: depresyon, endişe, saplantı, beslenme bozuklukları, kronik yorgunluk, uykusuzluk, kronik baş ağrısı, hazımsızlık, erken ölüm ve intihar gibi bir dizi önemli soruna da yol açmış olursun. onun için fazla başarılı olmak yerine orta başarılı olmak en güzelidir.

hayatta hiç başarısız olamayacağını yada mükemmel olduğunu düşünmek. narsizme göz kırpmak

güç zehirlenmesi yaşarsın. yaptığın şeye bağlı olarak erken yaşta ya kafana sıkarlar yada hastalıktan ölürsün.

herkesin senden beklentileri o kadar yüksektir ki bazen karşılayamayacağın bir noktada olur bu beklentiler. en sonunda faillersen insanların 'gözünden düşersin'.

zararı falan yoktur. paran olur, kariyerin ve itibarın olur. kıskananlar da bol olur ama bu başarılı birine ne kadar gölge düşürebilir ki.

fazla başarı başarı değildir gazdır. hadi eyv.(bkz: swh)

fazla başarısız olmanın zararları üzerine bir şeyler söyleyebilirim ama başarı hiç yaşamadığım bir his. başarı olarak gördüğüm tek bir şey bile yok.

hiçbir başarının tam anlamıyla bir mutluluk getirmediğini, hatta başarıyı kaybetmeme korkusuyla pek çok psikolojik ve fizyolojik sorunla baş etmek gerektiğini fark etmek.

o çok sevdiğiniz arkadaşınız gerçekten başarılı olmanızı mı istiyor, yoksa başarısızlığınızın zamanını mı bekliyor? bir şeyi başardınız, tebrikler. peki o başarı sabit mi yoksa her an altını doldurmanız gereken bir durum mu?

işte böyle irdeleye irdeleye günün sonu anksiyete bozukluğu, kronik yorgunluk ve depresyon. irdelemezseniz... ortada başarı yoktur zaten.

seni gereksiz disiplinli ve kendine karşı çok katı bir insan haline getiriyor. sorumluluk algın aşırı ağırlaştığı için, içinde olduğun stress'in boyutu artıyor. bu sebeple başarını stabil tutmayı tek hedef haline getiriyorsun. buda maximum efor harcamaya başlamak demek oluyor. %100 sadece çalışıp, sadece ürettiğin bir noktaya evriliyorsun. günün sonunda cok başarılı olabiliyorsun ama tüm hayat rutinine mâl oluyor.

eğer yalnız yaşayan ve kendisi dışında sorumluluğu olmayan biriyseniz, çok çalışmanın zararı yoktur. sizi gereksiz ortamlardan ve saçma alışkanlıklardan şiddetli şekilde uzak tutuyor çünkü başarının söz konusu olduğu ortamda, " aylaklık ya da salma teorisi" var olamaz.

dozu kaçmış gece hayatı, cinsel aktiviteler, alkol- uyuşturucu vb alışkanlıklar bizim gibi insanların hayatında var olamaz çünkü bunlar başarılarımızın ölüm fermanlarıdır. nedendir bilinmez fakat başarılı oldukça, toplumda nedensiz şekilde sivriliyorsunuz ve kimseye zararınız olmasa da, herkesin hedefin haline geliyorsunuz. kendi eforuyla başarınıza erişemeyen kişi, kıskandığı vizyonunuzu çalabilmek için açığınızı aramaya başlıyor. tam bu noktada pürüzsüz ve stabil hayat kurtarıcınız oluyor çünkü eğer dağınık bir hayat sisteminiz varsa, statünüzü çalabilmek için ilk masaya koydukları bunlar oluyor.

her çıkışın, dibe çakılışı anidir. bu yüzden hep taktiksel, öngörülü ve temkinliyiz. hayatımız ise son derece stabil.

etrafınızdaki kişiler sizi aşağı çekmeye çalışır. en son ilk okul üçte yüz almıştım, saçımı çekmişlerdi. oradan biliyorum.
evet bir kere yüz aldım ne olcak?

başarı kavramı kişiseldir. toplum için geçerli olan sizin için geçerli olmayabilir.

örneğin boşanmaya karar vermek bunu gerçekleştirmek sizin için başarıdır. toplum içinse boşanmış olmak başarısızlık örneğidir. günümüzde bu nispeten azalsa da anadolu'da hala öyledir.

siz imkansız gibi gelen boşanmayı gerçekleştirip çok başarılı bir şekilde minimum kavga ile çözseniz bile dışarıdan bakanlar için boşanmayı isteyen taraf olmak hele de çocuklar varsa sizi kötü gösterir.

bütün bunları göğüslemek de yıpratıcı olabilir. hiç evlenmedim hiç de boşanmadım ama çevremde herkes ya boşandı ya boşanmak istediği halde boşanamıyor.


artan kiralar nedeniyle boşandığı halde aynı evde yaşayamak zorunda kalanlar varmış.

bir zaman sonra içtiği sudan tat alamaz.