friends: the reunion

pandemi nedeniyle çekimleri ertelenmişti ama yakında yayınlanacağı söyleniyor, merakla bekliyoruz bakalım. tabii normal bir bölüm şeklinde olmayacak bu reunion. sohbet muhabbet, set ziyareti falan olacakmış diyorlar.

yeni bir bölüm gibi olmayacağını, sadece oyuncuların bir araya geldiğini duyduğum ve merakla beklediğim friends'in özel bölümü. minik bir doğum günü hediyesi olacak bana.

friends dizisini izlerken fazla aa bu eski dönem belli demedim hatta çoğu zaman çekildiği dönemi bile unuttum o kadar döneminin dışında bir dizi. bu dizi için böyle hissederken şimdi yaşlanmış hallerini bir arada görecek olmak içimde bir burukluk oluşturuyor. bir daha eskisi gibi bakamayacakmışım gibi geliyor. nasıl bir şey çekildiği konusunda pek bir fikrim yok (yani bir çok bölümden oluşan dizi bölümleri mi yoksa uzun bir röportaj gibi mi). konuk oyuncu listesi baya uzun ama dizide oynayan bazı karakterlerin (cole sprouse ve paul rudd) isimlerini oradan görememek üzdü. umarım o tatlı anları bozmadan güzel şekile dönüş yaparlar.

dört gözle beklediğimdir, fragmanları bile duygulandırmaya yetiyor. bir de abi tabi yaşlanacak bu insanlar en genci 50 küsur yaşlarında. vampir değiller ya. onlar güldükçe gülüyorum, çok sevindim lannn

1994-2004 yılları arasında yayınlanan efsane sitcom dizisi friends'in 27 mayısta hbo max'da yayınlanacak ve talk show biçiminde olacak olan özel bölümü.
ah canlarım nasıl yaşlanmışlar. özellikle kızların yüzleri ne kadar belli etmiyor gibi olsa da elleri aman allahım ellerine bakın dostlar.

fragman için siz böyle alalım.

özel bölümü yeni bitirdim. tek kelimeyle efsaneydi. friends izlerken aldığım zevki tekrar yaşadım.

tam bir friends fanı olarak yayınladığı an izleyerek görevimi yerine getirmiş olduğum special bölüm. çok güzel bir nostalji oldu ama defalarca bitirmiş olduğum bu güzide dizinin reunionu açıkçası biraz üzdü beni. bu diziyi izleme motivasyonlarımdan biri iyi hissettirmesi. peki nasıl başarıyor bunu? onlar iyi hissediyor senaryoda, istisnalar dışında mutlular hep. her şey yolundaymış gibi. fakat bugün de gördük ki hayat sonsuz bir yolculuk değil. friends iyice yaşlanmış... doğal olarak... mr. and mrs. geller'ı görünce ben koptum, bakakaldım ekrana. ölüme bu denli yakın olan insanları izlemek pek de iyi hissettirmedi. her güzel şeyin sonu vardır maalesef. bunlar birer eleştiri değil, kendi içimde yaşadığım çatışmalar. her şeye rağmen bu insanları tekrar bir arada görmek çok güzeldi.

defalarca kez bitirmiş olduğum efsane dizinin bugün yayınlanmış olan özel bölümüdür.

hem gülmekten çenem çıktı, hem de gözlerimden akan yaşlar durduramadım, türlü türlü duygular yaşattı bana bu bölüm a dostlar. çok güzeldi, keyifle izledim. ama yeni bitirdiyseniz şimdi izlemeyin bence çünkü sadece yeni bölüm gibi gelebilir. sabretmek çok zor biliyorum ama en az 1 yıl beklenmesi taraftarıyım yeni izlenmişse. son olarak; joey sana aşığıııımmmmmmmm!!!!!!

filmdense böyle bir belgesel çekilmesini çok mantıklı buldum. ara ara diziden kesitler koymaları ve onları tekrardan masa etrafında okumaları aşırı hoşuma gitti. sahne arkaları, hissettikleri.. yıllar sonra böylesi bir birliktelik çok duygulandırdı beni. onlara ilk kez veda etmek zaten zordu ve ikinci bir veda daha da zor oldu. her bir oyuncusunu ayrı ayrı seviyorum ama matt leblanch yaşlanınca da aşırı sempatik olmuşş.. bayıldım.

friends'i olduğu yerde bırakacağım, tüketim çılgınlığına son veremeyen insanların artık bazı sonları kabul etmesi gerekiyor. kainattaki her şey insan gibidir; doğar büyür yaşar ve ölür, ötesi lafügüzaftır.

yıllar sonra ilk defa hepsi bir arada olduğu için çok heyecanlandığım yapım. eski şeylerin tekrar yapılmasına gıcık oluyordum bu aralar ama friends’in yeri bambaşka bende. o yüzden bugün keyifle izleyeceğim.

yarışma sahnesini tam verselerdi keşke.onun dışında güzeldi.yaşlanmalarını görmek üzdü. lisa kudrow hiç yaşlanmamış adeta. en tatlı yaşlanan da tabiki matt le blanc .bu gazla ikinci tura başlarım büyük ihtimal.

friends ekibinin tam kadro olarak 17 yıldan sonra ilk kez bir araya gelmesi olayıdır.

izlerken yer yer ağladım, yer yer güldüm. herkes gibi ben de david ve jenn’e şaşırdım. dikkat ettiğim bi şey var, joey’i oynayan abimiz sanki böyle sürekli eski günlerin geri gelmesini isteyen yaşlı amcalar gibi. aralarında diziyi umursayan ve sürekli o günlerde yaşayan bi o var gibi hissettim. diğer oyuncular çoğu sahneyi hatırlamazken matt tüm sahneleri hatırlıyordu. diğer bir şey ise chandler’ın aşırı sessiz olmasaydı. doksan yaşındaki bir dede gibi bilinçsizceydi her hareketi.

p.a.t.a.t.e.s.
b.o.t.o.k.s.
şaka şaka beni hem güldürmüş hem ağlatmış hem de awww momentlar yaşatmıştır. monica neden az konuştu ona biraz takıldım ve ross’un melankolik hallerine anlam veremedim. matthew perry’den bahsederek moralimi bozmak istemez, joey’e doblolu göbekli dayı hallerinin çok yakıştığını düşünürüm. aynısını 7 numara oyuncuları için de yapmalılar bence.
bu arada, bu kadar retrodur vintagedır eski dizileri dönüp dönüp izlemektir meselelerinin pandemiden dolayı toplumsal anksiyetenin artmasından kaynaklı olduğunu biliyorsunuz değil mi? anksiyete arttıkça bildiğimiz güvenli alanlarımıza, sürprizsiz eski dizilerimize, müziklerimize sığınıyoruz. böylece kontrol bizde oluyor.

diziyi normal derece seven biri olarak, yarısından fazlasını izledim ama insanların söylediği kadar sevinecek ve ağlayacak bir şey bulamadım. bence gayet normal, hatta belki sıradan bir geri dönüş bölümü idi. olmasa da olurdu.

friends her ne kadar sürekli kahkaha atmamı sağlayan bir dizi olmasa da bu zamana dek izlediğim sitcom tarzı serilerin en tatlı, en samimi geleni oldu her zaman. hem bundan hem de çok uzun zaman sonra yeniden bir araya gelinmesinden olsa gerek, izlerken önce gözyaşları eşliğinde ve en sonunda çığlık atarak izlerken buldum kendimi. dizinin seveni deli gibi seviyor, sevmeyeni de nefret ediyor sanki, çok ilginç. neyse...

her zaman favorim olan çok sevgili phoebe buffay* ve tabii ki canım chandler bing* izlemeyi özellikle istedim ama maalesef ikisi de beklediğim kadar konuşmadı. bu arada galiba en az yaşlananlar lisa kudrow ve david schwimmer olmuş, canım ciğerim matthew perry için de aynısını söylemeyi çok isterdim ama olmadı. bir de dizideki halini hiç ama hiç aratmayan tek kişi matt leblanc idi galiba. jest ve mimikleriyle, ses tonuyla, minik de olsa esprisi ile yine bizim joey tribbiani gibiydi...

dizi nasıl ki finaliyle bize istediğimizi çok ilginç bir anda, beklemediğimiz o anda verdiyse bu çekimlerde de itiraf edilen şey* beni pamuk şekere dönüştürdü. iyi ki böyle bir şey yapıldı, bu saçma sapan pandemi döneminde bence herkese çok çok iyi geldi bu. diziyi de izlemeyenler bir an evvel izlesin, yetti bu friends düşmanlığınız be.*

o ilk anda monica’nın evini gördüğüm an göz yaşlarımı tutamadım. hele bir yerde dinen göz yaşlarım rachel&ross’un ilk öpüşme sahnesinde tekrardan şelale olup aktı desem yeridir. mükemmel bir dönüş bölümüydü.

izlerken beni şaşkına uğratmıştır, sanki hem gerçekler hem de başka biri gibiler. phoebe hariç herkese hayretle baktım. güzelim courteney'i burnundan jennifer'ı kaşlarından ve botokslu ifadesinden tanıyamadım, gerçekten yaşlanmaktan bu kadar korkmaya gerek var mıydı?
her şey bir yana izlerken ilk buluştukları anda gözlerimden yaşlar süzüldü, chandler ve joey'in meşhur koltuklarına oturmaları harikaydı.
genel olarak beni çok duygulandırdı... eski arkadaşlarımla sanki ben de buluşuyormuş gibi hissettim.

bende tam olarak yıllar sonra eski bir yakın arkadaşla görüşüp hiçbir şey olmamış gibi kaldığım yerden devam ediyormuşum hissini uyandıran bölümdür. neredeyse tamamını ağlayarak izlediğim için bazı sahneleri kaçırdığımı ikinci izleyişimde fark ettim. her ne olursa olsun tüm kadroyu tekrar o evde görmek çok güzeldi.

friends, "gerçek" bir arkadaşlık hikayesiydi. ilk sezon çekileli 27 yıl olmuş. öyle evrensel duyguları öyle güzel işledi ki 27 yıl sonra bile tüm dünyada insanların hayatlarına dokunmaya devam ediyor dizi. 10 sezon boyunca her türlü yapmacıklıktan, zorlama diyaloglardan uzak, sıcak ve samimi yaşantılar sunan bir dizi oldu.

reunion bölümü de bence çok başarılı olmuş. son sezonu izlerken nasıl karışık duygulara kapıldıysam, aynısını bu bölümde de hissettim. mutluluk ve özlem gözyaşları bıraktı geride.