görüntülü konuşma

tasvip etmediğimdir. benim nedense beyin hücrelerim error veriyor, donup kalıyorum bu esnada.

şu pandemi günlerinde evde olduğumuz için sevdiklerimizle yapabileceğimiz en güzel eylemlerden biri. bir nebze de olsa insanı mutlu ediyor. yanınızda olmasını istediğiniz insanlar sizden uzakta olunca ne sesleri ne görüntüleri yetmiyor ama olsun hiç yoktan iyidir.

yüzyüze konuşmak varken hiç tercih etmediğim iletişim şeklidir. hatta şu sıralar sevdiklerimle fazla bir araya gelemesem bile en azından sesli konuşmayı tercih ederim.

normalde sevmezdim. ta ki pandemiye kadar. şimdi sınıf arkadaşlarımla her akşam görüntülü konuşuyoruz, beraber vize çalışmalarımızı yetiştirmeye çalışıyoruz falan. sarıyor.

haberiniz yoksa aramanın geleceğinden
insana "hay allah nereden çıktı şimdi bu?" dedirtir.
eğer yaş ortalaması 40'ın üzerindeyse yanında olup konuşmaya dahil olmayan insanların kulaklarına üzülüyorum.
bu konuşmalarda yüksek ses daha yaygındır. aradaki mesafeyi kapatmak adına daha çok bağırıldığı görülür.
neredeyse kusursuz bir görüşme çok nadir rastlanır.
sürekli takılan
sesi gelmeyen
bağlantısı kopan
görüntü kalitesi yağlı kağıt seviyesinde olan katılımcı olma ihtimali görüşmedeki kişi sayısıyla doğru orantılıdır.
uzak mesafe ilişkisinin de çiçeğidir peteğidir koludur bacağıdır birlikte sabahlamalar yemek yemeler daha neler neler *
bu zamanda görüntülü arama sayesinde emlakçı aracılığı ile ev bile gezebiliyorsunuz bunu da eklemek gerek tabii insana vay anam nasıl bir teknolojide yaşıyoruz dedirtmiştir.

bayram ritüeli olmaya namzet aktivite.

bence güzel bişey konuştuğun kişin hareket ve tavırlarını görmek güzel bişey