hani tam anlatacakken artık konuşmadığınızı hatırlarsınız ya

(bkz: entry nick uyumu)
bruh moment örneğidir.

yalnızlığımızın bir sebebi vardır .

kendime zaman zaman hatırlattığım durumdur.
çünkü hala attığım her adımı, gittiğim yerleri, söylediğim sözlerin kalbimin hangi köşesinden çıktığını, öğrendiklerimi, unuttuklarımı, bana ait her zerreyi seninle paylaşmak istiyorum. çünkü hala benimle bir gibisin, bilmesin!

aşktan, sevdadan geçeli çok oldu, sanki dünyada beni anlayabilen yegane kalp seninki. çünkü en çok kalbimi sana açtım ben. çünkü sen benim en iyi arkadaşımdın, hatırla!

o ne büyük bir acı..

kalp parçalayan durumdur. fark edildiği anda yüzde buruk bir gülümseme yaratır.
anlatacak başka birilerini bulmalıyım diye düşünürsünüz ama bu durum da hoşunuza gitmez çünkü bazen sadece o kişiye anlatmak istersiniz. o zamanlarda da insan kendi kendine anlatmalı, kendiyle beraber olmalı, dost olmalı, sıkı fıkı olmalı sanırım. sonrası bir şekilde halloluyor zaten.

ilk öpüşmemizi hatırladım bugün. kolyeni takdim ettikten sonra.. pamuk gibi yumuşak, bal gibi tatlıydı dudakların. demek isterdim. diyemedim. toparlanıyorum ama merak etme.