hayata atılmaya ilk mecbur kaldığın an

hayata atılmaya ilk mecbur kaldiğin an
doğduğun andan itibaren güneşin her batış ve doğuş sayısı kadar haşmetli ve zahmetli bir durumdur. kendini benliğini doyurdugun ilk gündür. ve derin yaralarının ilk açıldıgı kanlarla karşilaştiğin ilk çarpışmandır. büyütür güzelleştirir özleştirir.

üniversiteye gittiğim ilk gün , yapayalnızdım koca şehirde. o gün bastım ayaklarımın üstüne

rahmetli babamin, kulaklari cinlasin, 16'imda bana, bak evlat, annen ve ben yaslandik, artik ayaklarin uzerinde durma vaktin geldi, simdi kahrolasi bu evden defol ve git calis dedigi o an.

gozumden 1 damla yas akti, o gun hatirliyorum full is aradim, bi simitcide calismaya basladim. is gunumde yani ayni gun simit satarken 5 dk sonra simitciii diye bagirirken yere dustum dizim kanadi eve gittim. oyle ama o an hayata atilcagimi hissettim de atilamadim.