sırça köşk varken halkın arasında yaşamaya mecbur olmak

berbat bir durumdur. sabahtan akşama kadar sorumsuz ebeveynlerin sokağa saldığı onlarca çocuğun gürültüsüne mâruz kalırsınız. pencerenizin önünde havlayan(gerçekten havlayan) bir çocuk vardır ve uyardığınız zaman görgüsüz babasıyla kavga etmeye mecbur kalabilirsiniz. evinizin içinde kitap okumak, huzurlu bir şekilde oturmak çok zordur. balkonlarda son ses televizyon izliyorlardır, bütün gün dinlemeye mecbursunuzdur. polise şikâyet edersiniz gelip uyarır giderler hiçbir şey değişmez. şöyle balkonda biraz oturayım bir kahve içeyim dersiniz ama sokağın karşısında kağıt toplayıcı bir çingene aşireti vardır. sabah başlarlar bağırmaya ve kavga etmeye akşama kadar belirli aralar haricinde hep devam eder bu hengâme. apartmanın ortak kullanım alanı olan bahçeyi odunluktan bozma bir çöplüğe çevirmiş mağara kaçkınlarıyla beraber yaşamaya mecbursunuzdur. uyardığınızda git istediğin yere şikayet et derler. edersiniz bir şey değişmez. toplu taşıma kullanmaya mecbursunuzdur, her bindiğinizde o otobüse kirlenmiş hissedersiniz. kütüphaneye gidip sessiz bir ortamda çalışayım derseniz o da olmaz. konuşurlar çünkü kütüphanede, gülerler, uyumak için gelenler vardır horul horul horlarlar. üstelik kokarlar. alışveriş yapmak için bir yere girersiniz sürekli sıranızı ihlal ederler. uyarırsanız saldırabilirler. oysa sırça köşkümde yaşasam, halka inmesem böyle mi olurdu? salon toplantılarında, sofra sohbetlerinde halkı nasıl kurtaracağımızı konuşsaydık fena mı olurdu? fakirliğin gözü kör olsun .

ruhunu yalnızlaştır ve kalbini sırça köşke çevir diyeceğim ama karşımdaki manzarada bim varken olmuyor ki.