hayatı eve sığdırmak ama kafaya beyni sığdıramamak

ve bunları gördükçe mutsuz olmak...
beyinsiz insanlar ne ile yaşar? kutu gibi evlerinde elde sprey yüzde maske ile battaniye altında... ulan sivri zeka onu dışarı çıkarken takacaksın.

işte bizim edinilmiş büyük çaresizliğimiz.

hihaho.

beynin büyüklüğünden değil de dar kafalılıktan sığdıramıyoruz. ve sırf dar kafalıyız diye de yan yana yürüyemiyoruz.

beynin içindekiler hayattan daha büyük çünkü.

"iyi ki duvarlar var, yoksa dışarı taşardım."

insanlar yanımızda olsa bile kafamızın içinde yalnız bir insan vardır. önemli olan şey ise o yanız insanın alanını ait olmayan şeylerle dar etmemektir. başka insanlar, başka düşünceler ile çoğu zaman içimizi doldururuz ve artık kendi hayatımızı yaşayamayacak hale bile gelebiliriz. tüm hayat hatta tüm dünya bir evin içine sığar ama tüm dünyayı kafamıza sığdıramayız.

düşünmekten beynin şiştiğini düşünmek.