hayatın aslında bütün aşırılıklar için çok kısa olması

aşırı kin, aşırı nefret, aşırı hırs.. ölüm döşeğindeyken birine sormuşlar, ne görüyorsun diye.. sevdiğim anları demiş.. geriye kalan tek şey sevme duygusu o an, aşırısı fazla bile olsa.

bütün bu sıkkınlık, yaşam mücadelesi, savaşlar gerekli olsa da en sonunda geriye kalan sevmek.. ayşecik bile demiş, hayat sevince güzel diye.

gariptir, ilişki dinamikleri her daim inişli çıkışlı olsa bile ayrılık hasıl olduğunda insanı aşırı üzen de aşırı sevmesi oluyor.. sevgi zarar da veriyor ama seneler sonra iyi ki dedirtebiliyor ve tek iyi ki dedirtebilen duygu belki..

intikam alma anına geldiğinde insan, aldıktan sonra da asıl istediğinin bu olmadığını anlıyor yine de istiyor ama. bu da mı gol değil be.

ben de böyle düşünenlerdenim. özellikle de sevdiğiniz biriyle kavga eder de uzatıp dururlar ya, kıyamıyorum ben; nasıl uzatabiliyorsunuz böyle? ölüm var ya, ölüm.

dün gece dünyanın en iyi kalpli insanı diyebileceğim bir üni arkadaşım illet bi hastalıktan vefat etti... gencecik adamdı.... hayatın çok kısa olduğu gerçeğini yüzümüze vurdu gitti... güzel yaşamak gerek...
edit : muhabbet kuşum da birkaç saat önce avcumuzda öldü... çok koydu...

valla jordan belfort örneği varken çok da şeapmamak lazımdır.

hayatın ağır akması dert zamanlarında oluyor maalesef.