hayatından sürekli birilerinin eksilmesi

50 yaşında bir insan olarak diyeyim. her kötü günde yavaş yavaş, yükte ağır pahada hafif olanlar gider. pırıl pırıl olursunuz.

bu hayatın bir gerçeği, bir gün de biz birilerinin hayatından eksileceğiz.

hayatına başrol olarak allah'ı koyarsan eksilmediğini göreceksin.

eksilen kişiler aslında bizi eksilmez,güçsüzleştirmez.içimizde biriktirdiğimiz güç yumağini ortaya çıkarır.aslında nasıl bı erdeme sahip olduğumuzu vurgular bize hayatımızdan tek tek eksilen insanlar.

az insanın daha fazla mutluluk getirdiğini öğrenirsin. güvenilir, samimi küçük bir ortamının olmasının ne kadar eşsiz olduğunu anlarsın. başta üzülürsün ama olgunlaştıkça bunun daha mantıklı olduğunu görürsün.
gelenleri de tartmayı iyi bilirsin.

hayatından eksilenler mematine dahil olurlar bu da böyle biline..

kendini tanıdıkça ne istediğini bildikçe çevrenden azalması kadar norm al bir şey yok. en çok kendnize değer vermeyi unutmayın gülüm.

tabutunu taşıyacak 4 dostun olması yeterli aslında. no.1 abimin dediği gibi;
gelenleri selamla ve gidenleri uğurla

gidene "dur!", gelene "git!" demiyoruz.

kesinlikle çok sevmekten kaynaklandığını, düşünüyorum. ölçülü sevmezsen, gidermiş; sevdiklerin hayatından bir bir. eskiden hep "kimi sevsem gidiyor" düşüncesindeydim. çünkü gerçekten de öyle oluyordu. ilkokul öğretmenim vardı çok sevdiğim, okul değişikliği yüzünden gitti. sonra bir başka ilkokul öğretmenim oldu, çok sevdim. o da gitti. daha sonra ortaokula başladım matematikten ilk defa anladığım, derslerini çok sevdiğim biriydi, onu da çok sevmiştim. gitti. sonra hayatıma çok iyi anlaştığım bir arkadaşım girdi, o da memleket değiştirerek başka bir şehire gitti. o gidiş benim için biraz ağırdı. taşımakta zorlandım ve bu zorlukta yine birini daha sevmeye kalkıştım. ve sanırım ölçünün ayarını bu sevgide kaçırdım. ölçüsüz sevdim. bendeki beni kaybedecek kadar çok sevdim. ve onun da gitmesinden o kadar çok korkuyorum ki. onu sadece dualarımla koruyabiliyorum. ve bu kez eğer biri gidecekse, çok sevdiğim için onun yerine ben gitmek isterim. çünkü benim bu enkazı kaldırmaya, kalbimin dayanacağını hiç zannetmiyorum. her ne kadar kendimi sevmesem de, içimdeki sevgiyi her şeyden çok sevdim. o yüzden bu defa ben gitmeyi isterim. bir tek bu gidişi bu eksikliği kabullenebilirim.

kotu insanların eksilmesii super otesidir ama iyi insanlar eksiliyorsa sanırım kötü olan da sensin bunun farkına varıp değiştir kendini derim ama kesin kibirden yanıp tutusuyorsundur ve kuyruğunda dik oyuzden sen o burnunun dikine git

kendimi kendimden çıkarsam sıfır kalmaz diyor ya hani, aynen öyle. birilerinin eksilmesinden daha çok kendimden eksiliyorum hep ve bir türlü bitmiyorum. uçsuz bucaksız bir işkence.

özetle eksilen birileri değil, eksilten birileri diyelim.

üniversiteden mezun olunca başlayan ve evlilikle zirve yapan süreçtir.

az ve öz olanların kalmasına olanak verendir. yaşam döngüsünün de gerekliliği.

giderken sizi de peşinden sürüklemeye yeltenmiyorsa sorun olmayan durum.

filmin başında oldukça kalabalık bir kadro varken sonunda başrolün yanında kalan kişiler bir elin beş parmağını geçmez. çünkü son kalanlar dışında hepsinin rolü filmin belirli bir dakikasına kadar sınırlıdır. sonrasında filmin akışına uymayacakları için ayrılmak zorundalardır. hayat da böyledir işte. herkesin bir rolü vardır, ne zaman başlayıp ne zaman biteceği bilinmez. elinize senaryonun tamamı verilmediği için de beklemediğiniz oyuncuların filmi terk etmesini anlamlandıramadığınızdan şaşırır ve üzülürsünüz elbette.

önce üst nesil ölmeye başlıyor, sonra akranlar. durduramıyoruz.

(bkz: zakkum bunu beğendi)
zakkum: gel yarın başla.

özellikle son 2 yıldır sık sık yaşadığım acı veren olay. bu insanların bazıları da gerçekten sevdiğim, tatlı anılarımız olan kişiler olunca ayrı bir üzüntü, ayrı bir burukluk kaplıyor içimi. fakat ben varsam sorun yok, ben kendime yeterim.

yaşlandık ve artık herkesle olmak istemiyoruz demektir.az ama kaliteli insanlarla birlikte olmak.