hayatta bir süper kahraman beklemek

bir adım atmak, belki de hayatım için ufak ama etkili bir şey yapabilmeye karar verme aşamasında son raddeye kadar bekliyorum, direniyorum adeta bir şey yapmamak için. korku ya da cesaret eksikliği olarak açıklamayabilmek kolay olurdu benim için. ancak durum bundan farklı. o adımı atmayı ya gerçekten çok istemiyorum ya da bir kahraman bekliyorum atlarken elimden tutacak beraber atlayacağımız bir kahraman. o kahraman gelmeyecek. o adımı gerçekten atmak istemiyorum hatta ne istediğimi bilmiyorum. tembellik de var serde, rahatlığın verdiği güvenden vazgeçmek istemiyorum, derinde ne kadar istediğimi söyleyip kendimi kandırsam da. tüm bunların arasında artık bildiğim bir şey var o "kahraman" eğer becerebilirsem benim. bir yolunu bulamasam da denemeye cesaret etmenin verdiği hazzı tadarım. en kötü senaryodaysa 'hala ne istediğini bilmeyip bekleyen bir ben' var. bir artısı artık bir süper kahraman beklemiyorum.

tanıdığım tek süper kahraman hızır aleyhisselam, e bir de annem.

daha kötüsü bir süper kahraman olmayı beklemek gibi durumu devamında getiren bir olgudur. diyecek başka bir şeyin yok hakim bey

beklemem. kendimim, kendimin süper kahramanıyım. bir gün birinin gelip beni kurtarma ihtimali ile yola devam edemem. herkes kendi süper kahramanı olmalı, masallarda ki gibi değil hiçbir şey.