hayran olunan ünlüyü mükemmel algılama çabası

inanılmaz bir şeydir.
diyelim ki bir birey herhangi bir ünlünün fanatik hayranı:
buna o sanatçının gerçek boyu şu kadarmış deseler: yok o dediğinden en az 5 -10 santim daha uzundur:
o sanatçı şöyle şöyle demiş: yok o öyle demez.
şöyle şöyle yapmış: yok o yapmaz.
resimleri var gösterelim: yok onlar foto montajdır.
adamı inandıramazsın, gerçekte olan kusurlu ünlüden farklı olarak kafasında yaşattığı mükemmel bir hayali ikinci ünlü vardır.

at gözlüğü takmış insan davranışıdır. hayranı olduğu kişinin her şeyini ölümüne savunmaktadır. ünlü kişisi estetik olmuştur ama "hayıır olmadı, sen nasıl böyle iftira atarsın" falan diye bulbasaur* misali jilet yaprak saldırısı yapabilir. *

genellikle komünistlerde bulunur bu özellik.
terörist başını öven ve onun için şarkı söyleyen ahmet kaya bunlar için ilahtır keza karısının kafasına bardak koyup ateş eden, döven ve bir de hakim katili olup ermeni savunuculuğu ve kürtçülük yapan, hayvan düşmanı yılmaz güney de bunların başka ilahlarındandır.
stalin'e baba diyen ve atatürk’e hakaretten hüküm giymiş nazım hikmet örneği de verilebilir. kısaca kendilerini aydın zanneden at gözlüğü takmışların böyle kimseleri mükemmel görmesi sadece garabettir.

birbirini besleyen bir olgu bu. sempati duymakla başlıyor, sonra idealize ediliyor. ideale yakınlaştırdıkça hayranlık artıyor, hayranlık arttıkça da daha fazla idealize ediliyor. sonra bir bakıyorsun adamı messiyle kıyaslamaya başlamışsın, yok ebesinin nikahı.