her şeyi bulan kendini bulamayan insanlar

terzi kendi söküğünü dikemez demenin bir diğer yolu.

aslında doğal olanda budur çünkü insan kendine geldiğinde yumuşak davranır ve doğru olanı bilemez kendine olduğunda. yani doğal süreci bile eleştiriyoruz anlayacağınız.



bir ahterbin ukdesi.

hangi çiçek, diğerini 'sarı açtı' diye ayıplar? hangi kuş 'farklı ötünce' diğerine yasak koyar? derisinden, dilinden ötürü ölüyor insanlar. ah insanlar! her şeyi bulan, kendini bulamayan insanlar...

charles bukowski

ve öyle öyle kaybolan insanlar.

sağ u solum gözler idim dost yüzünü görsem deyü
ben taşrada arar idim ol cân içinde cân imiş

niyazi mısri'nin bir beyitiyle gayet iyi özetlediği mesele. nereye gidersen git derdini de dermanını da kendi içinde götürüyorsun, bir cevher var ise o senin içinde.

her şeyi buldum mu bilmiyorum ama kendimi bulamadığım kesin. kayboldum, ne geriye dönebiliyorum ne de ilerlemeye mecalim var, insan bildiği bir yolda nasıl kaybolur? tüm çıkışları unutmuş gibiyim. eskiden en azından bir yoldayım diye düşünüyordum, şimdi o yol karmaşık bir labirent gibi. hayır bir labirent olsa yine iyi çıkış için mücadele ederdim, ben kaybolduğum yolun beni gün gün boğduğunu hissediyorum.