her şeyi en ince ayrıntısına kadar anlatan insanlar

ayrıntı vermeyi seven insanlardır. olayın saatine kadar anlatır.

yoran insandır.
ana temayı anlat, bize biraz hayal gücümüzü kullanma fırsatı ver.

ben bu insanlardan istiyorum. genelde sevilmezler ama ben severim. yüzeysel olunca tadı olmuyor çünkü.
atıyorum "günün nasıl geçti?"
"idare eder ya."
ben bundan neler yaşadığını anlayamıyorum. sıradan geçtiği için mi idare eder yoksa mutlu edici bir şey olmadığı için mi veya canını sıkan bir şey yaşadığın için mi? vs. gördünüz mü bu soruda bile birkaç ihtimal var?
ihtimallerinin baya arttığı şeylerde oluyor teker teker sormaktan da hiç haz etmem. anlatmıyor musun sen bilirsin. "idare eder.", "fena değil.", "iyiyim." hani sohbet, bazen sinirlenip "tamam, hiç yazmana gerek yok artık cevapları biliyorum. yorulma." deyip bırakıyorum.
en ince ayrıntıya gerek yok, en yüzeysele de...

böyle bir adamla evli olduğum için çok tanıdık geliyor bana.
iki günlüğüne şehirdışına gider gelir. yediği, içtiği, gördüğü, görüştüğü özetle tüm gününü anlatır.
dinlesen bir türlü dinlemesen bir türlü.
son derece sıkıcı bir şey açıkcası. bilmem kim beyin yediği yemekten bana ne allasen?

bir yerden sonra dinlememeye başlıyorsun .. bu da biraz saygısızlık oluyor tabii.. o yüzden sık olmamak kaydıyla biraraya gelmeye özen gösterilmeli

anlatırken hızı 2x yapınca güzel oluyor.

ben severim. dinlemeyi de severim.

ruhumu emiyorlar , banane olay hangi saatte , nerede , nasıl , hangi vaziyette olduysa. dümdüz anlat geç işte.

belirli bir zaman sonra sıkar. gözüne bakarsın ne zaman konuyu bağlayacak diye.

konudan konuya da atlıyorsa dikkat dağınıklığı olabilir. (bkz: ben)

kendisi öyle biliyorsa öyle anlatır. (bkz: ben)

siz de dinleyiverin canım, ne var yani?

özet geçerim, yorar beni.

maalesef bu defoyu taşıyanlardanım sanırım.. her şeyi 'bilale anlatır gibi anlatma' huyumdan kurtulmaya çalışıyorum.(herhalde mesleki deformasyon.)

çok susmuştur şimdi konuşmak istiyordur.
sen dinler gibi yap arada kafa salla, içinden şarkı söyle. soru sorarsa senle aynı düşünüyorum dersin.
problem çözüldü

yapmayın. ben herkesi dinleyemem. ben karşıdaki insanın sıkıldığını anladığım noktada hemen keserim. sen de kes. bak adam karşında can çekişiyor. çok anlatmak istiyorsan başka mecralara, baska insanlara anlat, dene seni duyan gören olmuyorsa duvara anlat. gerekli olmadığı müddetçe detaylar herkesi boğar. bir boğarsın, iki boğarsın üçüncüde öldürürsün haberin olsun. ben artık ölü taklidi yapıyorum. ölmüş bu desinler diye.

ben bunu gerçekten dayanılmaz buluyorum, gereksiz ayrıntıya boğulmaktansa cezaevi maltasında şişlenmeyi tercih ederim. anamla telefon görüşmelerimizi 5 dakkayla sınırlandırıyorum bu yüzden... hadi görüşürüz sonra demezsem mesela hiç tanımadığım figen diye birinin felçli teyzesi üzerine 15 dakikalık bir monolog dinleme riskim var. hayat bunlar için çok kısa.

bunlar hep fyodor dostoyevski 'nin suçu.
ayrıntıları öyle bir anlatır ki bire bir hayalizde oluşur ve eksiksiz bir ortamın içinde bulursunuz kendinizi.

(bkz: kadın milleti)

insanı yorarlar. sor bakim dinlemek istiyor muyum? sonuca hızlı varan insanlar candır.

detaya onem veren insanlar, en asil duygularin sahibidirler.

aaa bendeniz... derdim en iyi şekilde anlatmak değil kesinlikle, karşımdaki kısa ve özet anlatırsam anlayamayacak kadar diye yapıyorum. bunu yapıyorum ama hala anlamayanlar oluyor maalesef. şte o zaman diyorum ki kendi kendime; ne kadar anlatırsan anlat, karşındakinin anlayabileceği kadar işte.