herkesin aynı şeyi anlattığı gerçeği

herkesin birbirine benzediği gerçeğidir.
herkesin benzer eksikliklere, benzer duygusal boşluklara ve ihtiyaçlara sahip olduğunu söyleyebilirim.
herkes o kadar aynı ki, ayıramıyorum. oysa o tamirciler tamir edelim derken daha çok hasar verecek..
artık gerçek anlamda sıkıldım bu uyuşukluklardan. herkesin mi ruhu buruşuk? herkes mi birini bekliyor. herkes mi bu kadar sevgiye aç... ah kahrolası derinliğiniz. hepiniz kan ağlıyorsunuz.
biraz da kan kusmalısınız bu sizi kendinize getirir zannederim...
ya da gidin soğuk bir duş alın. ya da şimdi çıkın sokağa çılgınlar gibi koşun. zamanı yırtmak istercesine. anladım...
siz bunların hiçbirini yapabilecek kadar güçlü değilsiniz...
artık ölebilirsiniz... kimse size acımayacak, üzülmeyecek. kendinize üzüldüğünüz için sizden iğreniyorum.

haksız bir isyan değildir. ancak bilemiyorum, her insan da aynı değildir. herkesin benzer şeyler anlattığına kesinlikle katılıyorum çünkü insanız. demek ki bu sözlükte henüz özümüzü kaybetmemişiz. öte yandan, kendi adıma konuşacak olursam, ruhum buruşuk değil. yepizyeni. taptaze. o, ellerimizle ütülediğimiz çokomel kağıtları kadar duru. ama ben sevilmeyi isterim. sevgiye açım, doğru. acizlik ise bu acizim, ne bileyim, eksiklikse eksik; rezillik ise rezillik. kan da kustum, kusmadım değil, en âlasını yaptım, iğrençleştim, pisleştim; bağırdım kimi zaman, kan gibi aktı sesim. ben sevilmedim, sevilemedim. şimdi, bunca sene sonra, sevilmek istiyorsam rezillikse rezillik albayım.

yooo. ben hiç kimsenin bilmediğine inandığım bir hikayeyi anlatıyorum.

doğrusu kimsenin hiçbir şey anlatmadığı gerçeğidir. herkes sadece kendisini duyuyor.