hiç olmamış bir şey için üzülmek

düşünsenize hiç olmamış, olmayacak şeyler için sürekli üzülüyoruz. "neden olmadı? niye olmadı? olsaydı ne olurdu?" soruları hep aklımızda ve kalbimizde ukde olarak kalıyor. (bkz: cevapsız sorular)

bazen çok saçma geliyor. "ona sahip bile değildin, kendini durduk yere neden üzüyorsun ki aptal." diyesim geliyor. ama işte şu olabilecek şeylerin hayalini kurunca üzülmekten kendini alamıyor insan.

kafasında kuranların ortak derdidir. meşgul olacak bir şeyler bulun dostlarım.

bünye alışkın tabi soruna. olmasa bile var gibi algılayıp ona dertleniyor

filmlerde olur çoğunlukla gerçek hayattan alınanlar için demiyorum tamamen kurgu ürünü şeylere çok aşırı üzülebiliyoruz.

aşırı empati sendromu

bende daha ziyade "neden olmadı" olarak değil de, hiçbir gerçekliği ve mümkünatı olmayan bir olayı kurgulayıp her şeyi felakete sürükledilkten sonra "niye böyle oldu???" şeklinde ortaya çıkan abuk durum.

kumarbazlarda çok görülür. "bir maçla kaçırdım, bir sayıyla kaybettim" gibi. zaten hiç senin olmadı ki kaybedesin ya da kaçırasın. hiç olmadı ki yani.

sıfır kazanç sıfır kayıp durumudur. aslında nötr olmamız gerekirken bizim kafamız üzüntüye gider. genelde bunu kullanırlar satışta da mesela kuponlar ya da marketlerde işte ayy 50 tl daha alışveriş yapsaydım şimdi şunu almıştım falan ahh vah ya hiç senin değildi ki bir şey kaybetmedin ya da işte bir yarışmayı kaybedince üzülmek gibi (spor müsabakalarından bahsetmiyorum) şiir kompozisyon gibi kaybedince üzülmemek gerek sonuçta bir şey kaybetmedin kendinden.

bunun en ekstrem durumu nostalji kavramıdır heideggerci bir şekilde. olmayan bir eve özlemdir bu hissiyat ama böyle bir ev yoktur - belki de hiç olmamıştır. bizim özlem duyduğumuz şey kafamızda zamanla idealize ederek bir töz haline getirdiğimiz bir geçmiştir. böyle bir şey hiç yoktur ama bu yoksunluk bizdeki kayıp hissini (ki bu da kendi içinde sahip olduğumuz, yani var olan, bir şeye artık sahip olmadığımızı imler) engellemez. bu kayıp ise bizde istemsizce bir üzüntü yaratır.