hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayıp hiç yaşamamış gibi ölüyoruz

bir zamanlar, liseyi bitirip üniversiteye girmek için ölüyordum;
sonra, ölüyordum üniversite bitsin, işe başlayayım diye!
derken, evleneyim, çocuklarım olsun diye ölmeye başladım…
çocuklarım oldu, 'ölürüm onlar için' diye düşünmeye başladım.
büyüsünler, iyi yetişsinler diye ölümüne çalıştım;
an geldi, ölürüm arkadaş emekli olmak için dedim kendi kendime!
şimdi gerçekten ölüyorum ve birden farkına vardım ki,
yaşamayı unutmuşum...
ne olur, sen de kendine yapma bunu.
yaşadığın her anın kıymetini bil,
her günün keyfini çıkar…
hey arkadaş;
para kazanmak için sağlığımızdan oluyoruz…
sonra da, sağlığımızı geri kazanmak için paramızdan;
hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayıp, hiç yaşamamış gibi ölüyoruz.

okudum ve derin düşüncelere daldım. gerçekten de böyle. hayatı bir kere kaçırdın mı, bir daha yakalayamıyorsun.

beni anlatan bir yazı.

ne saçma sapan bir şey bu.

sevişmeden ölmeyelim de gerisi halledilir.

boş şeylerin peşinden koşarken hayatı yaşayamadan ölüyoruz.

yaşama sebebimiz, patron, siyasetçi, bürokrat grubunun gelir ve besin kaynağı olmaktan başka bir işe yaramadığı için doğru önerme.

yaşamak görevdir yangın yerinde.
şaka maka ölümün bilincinde olarak yaşamak güzel , ölünce de arkamdan bu dünyada böyle bir insan da vardı diyecekleri bir yaşamı kendime sığdırabilirsem iyi olur.

ahh ölüm, bir gün gelip her şeyi ezecek geçecek ve bu gerçekten çok korkuyorum

bu şey değil miydi ya; kadın hiç gitmeyecekmiş gibi sever, hiç sevmemiş gibi gider.

(bkz: birbirini gösteren spider-man'ler)