hissiz insanlar kalabalığı

deliliğin sınırlarında gezerken kimilerine göre yanlış kimilerine göre doğru tarafa düşmüş olan ve bence rus edebiyatının en büyük yazarı sayılması gereken nikolay gogol’e ait bir tanımlamadır. büyük yazar bu sözü, herkesin iliklerini kadar hissederek anlayabileceği gibi dünya için söylemiştir. tabii ki eğer hissiz insanlar kalabalığına dahil değillerse.

dünya gogol’un yaşadığı zaman diliminde de aynıydı, onun bu dünyayı terk ettiği zamandan yıllar sonra da aynı olmaya devam ediyor. dünya bu kadar işte. hislerini kaybetmiş insanlardan oluşan zavallı bir gezegen.

hiçbir şeyi gerçekten hissedemiyoruz. hep korkunç bir kukla halindeyiz. birileri bizi bir şeyler hissetmeye zorlarken biz tiyatral bir duygu gösterisi içinde hissizliğin sahte huzuruna kapılıp yaşıyoruz ya da bu yaptığımız şeyin adına ne denirse artık.

sahte duygulara o kadar alıştık, onlarla o kadar hemhal olduk ki artık gerçek bir duygu kırıntısı bile hissetsek tedirgin oluyoruz. gerçekliğinden şüphe etsek bile mahremimize yapılan bir saldırı gibi algılıyoruz bu gerçek olduğu şüpheli duyguyu.

zavallı ruhlarımız hissizlikle lanetlenmişken gezegenin kendi halinde dönüşüne kapılmış ölü canlar gibiyiz.

en sevdiğim olaydır ki bu durum ınsanlardan kendımı korumama sebep olur . kimsenin seni üzmesine kırmasına izin vermeyen bir mekanızma

(bkz: türkiye)