huzur bulunan mekanlar

benim için istanbulda karacaahmet mezarlığı, eyüp mezarlığı, kuşkonmaz camii ile kız kulesi arası, karaköy sokakları, kitap cafe, cihangir sokaklarıdır istanbul için. genel olarak akarsu kenarları, kırlardaki tek ağaç gölgeleri, ormanlardır. koskocaman bir doğa varken her yanımızda neden esir oluyoruz bu şehirlerin çıkmazına hiç anlam veremiyorum.

bulunduğum şehirde çok güzel manzaralı bir yer var. mutsuz ve huzursuz hissedince hep oraya gelirim. şuan olduğu gibi.. aldım sandalyemi ve biramı tek başıma oturuyorum

sevdiğin ve sevildiğinden emin olduğun birinin omuzuna yaslanmak. hele ki şevkate ihtiyacın varsa, moralin bozuksa....
mekana tek geçerim bunu ama..

ıstanbul, anadolu kavağı.

çok garip bir yer ama oradan vazgeçemiyorum ne zaman daralsam bunalsam oraya gitmek istiyorum çünkü aslında en kötü zamanlarına ilaç gibiydi orası tek bile olsam fark etmez saatlerce konuşmadan bir şey yapmadan durabileceğim yer gökyüzünü izleyebileceğim huzur köşesi ağlamakta gülmekte orada güzel.

bana göre kitapçılar ya.

konak-alsancak rotası. şu yolu yürümek var ya... otobüsten ya da metrodan inersin, pier'e doğru yürürsün, sonra pasaport, sonra alsancak... kordon'daki herhangi bir banka oturup denizi seyredersin, üşütmeyen terletmeyen bir vakitse çimlere yayılır iki üç bira içersin. yaz bahar akşamları cıvıl cıvıl olur. gençler gelir, sohbet ederler, güler eğlenirler, müzik yaparlar.

havalar ısınsın kendimi izmir'e atayım. mahmut tuncer-ibrahim tatlıses gibi bir kucaklaşma yaşayacağım.

doğa*, ve havuzun altı *

mekanı duzgin bava.

insansız, araçsız, gürültüsüz, rüzgarın sesini dinleyebileceğiniz, kuş uçmaz kervan geçmez diyarlar ve yeşille mavinin kavuştuğu mekanlar bunlardandır.
gün doğumunun izlendiği bi deniz kenarı, şehirden uzak yüksek bir tepeden izlenen kainat, çıkılan uzun bir yol ve bir de size evinizmiş gibi hissettiren insanların yanı başı.

gece 1'den sonra sokaklar..

çoğu insan uykuda. sokaklar sessiz. kornaya asılan taksiciler ve dolmuşçular yok. bağıran satıcılar yok. sokaklar sakin. bir yerlere yetişmeye çalışanlar yok. tartışan, kavga eden yok. bir kaç şarapçı var. kendi hallerinde. bir kaç sokak köpeği. başını sevme cesareti gösterebilirsen eve dönene kadar korumaya hazır.

kuğulu park ve ilkokulumun bahçesi

birde eski evime giden bir sokak vardı. çıkmaz gibi görünen ama bir yerlere çıkan sokaklardan. duyduğuma göre park yapılmış oraya ama eskiden o sokak bana huzur verirdi, neden bilmem.

sıcacık yatağım.

(bkz: bir tatlı huzur almaya geldim kalamış'tan)

evim
batıkent
erdek
fenerbahçe stadyumu
anıtkabir
ıstanbul 'un tarihi mekanları.

kadıköy / yeldeğirmeni.

sessizliğin içinde bir sessizlik var.

iş çıkışı ve haftasonları gittiğim bir kafem var. çok seviyorum oranın müziklerini, sessizliğini ve kahvelerini.
2 tanede kızım var bide yakışıklı bir kardeşim. onları da çok seviyorum. self servis bir mekan olmasına rağmen biri çay getirir biri kahve yapar getirir.
kızım yapmayın millet bişey der, bize niye getirmiyorsunuz muhabbeti olur can sıkarlar felan diyorum ama yok. amaan abi boşver diyorlar canlarım benim.
sahibi de arkadaşım zaten.
benim için haftasonları bir demlik kaçak çay yapar sağolsun.
müşterilerden de birkaç kişi ile tanıştık. onlarda güzel insanlar. arada denk gelir çok güzel muhabbet ederiz. gece saat 3 4 ü bulur bazen. kaancım kapatmaz kafeyi sağolsun.
velhasılı...
mekanlar bahane aslında. güzel insanlar biriktirmek gerek muhterem.

bir şekilde arayıp bulsanız, yahut olanaklarınız varsa sürekli yaşam haline getirseniz ne fayda. bunlar ancak kişisel konfor hücreleriniz oluyor. ülkece huzur bulmak ve dingin güleç mutlu insanların sokaklarında huzur ve güvenli gezdiği bir ülke oluşturamadığınız sürece zihnen huzursuzluğunuz ve yarın korkunuz sürecek..

(bkz: iş yerindeki odam)

istanbulda bir çok huzur bulunan mekanlar var sahil semtlerinde.boğaz manzaralı yerlere aşık oluyorum.