içimde lise son sınıfın son cumasının ince kederi var

yılmaz erdoğan'in yazdığı , türk tv tarihinin en iyi cümlesi. 1998 haziran ayında yayınlanan bir demet tiyatro bölümünde mükremin çıtır tarafindan söylenmiştir.

valla ben hic kederlenmemistim. katilmiyorum. eve gidip gazozla pasta yemistim. evet.

ben lise son sınıftayken okullar covid-19 nedeniyle tatil edilmişti. 2 hafta denmişti ama kapanış o kapanış, son cuma olduğunu bile bilmiyordum. *

o son cuma şu an gözümün önüne geldi,biraz duygulandırdı.sınıf ve arkadaş ortamının güzel ve eli yüzü düzgün bir lisede okuduğum için o günlerim güzel geçti ve bu zamana kadar dostluğumuzun devam ettiği arkadaşımla da orada tanışmıştık bana iyi şeyler kattı açıkçası.

dürüst olmam gerekirse lisenin son sınıfının son cuması bende kederden ziyade bir kurtuluş hissi yaratmıştı. yılmaz bey'in aksine ben lisemden ve lise dönemlerimden nefret etmiş (ve hala da nefret edip hatırlamak istemeyen) bir insandım. ortaokul iyiydi - ama lise tamamen travmatize olduğum bir dönemdi. yüzlerini görmek istemediğim insanlardan ayrılmış olmak neden bana keder versin - mazoşist değilim günün sonunda.

lisede bu kadar kötü anlar yaşatan insanlarla kıyasla onların asla gidemediği, yapamadığı ve yapamayacağı şeyleri yapıp yaşadığım için sadece mutluyum. geri kalanın yüzünü şeytan görebilir - itirazım da yok.

içimde ayağı kırılmış bir atın duyguları var şu anda tedavi edecekler mi acaba yoksa direk vuracaklar mı bilmemek işte insanı üzen bu işte.atı da üzer herhalde.