içinizde ukde bırakan çocukluk anınız

23 nisana 1-2 hafta kalmış. ilkokul üçüncü sınıftayım. yenimahalle’de bir devlet okulunda eğitimimi görüyorum. belki bana yakın yaşta olanlar bilir, o zamanlar yurtdışından çocuklar gelirdi bazı okullara 23 nisanda. isteyenler belirli süre için ülkemize gelen yabancı çocuğu evinde ağırlayabilirdi. okul o süre zarfında sizi bazı turlara götürür keyifli zaman geçirmenize yardımcı olurdu. inkanı düşünsene yurtdışında bir arkadaşın olmuş oluyor. şehri bedava gezip tozması da cabası. trt falan da röportaj yapardı.

annemler önceki yıllar izin vermemiş bu duruma. zaten ikiside çalışıyor. yorgun argın eve dönüyorlar benimle bile zar zor ilgileniyorlar. üçüncü sınıfta uzun yalvarmalarım neticesinde ikna edebildim en nihayetinde. zor olmuştu ama başarmıştım.

öğretmene gittim adımı yazdırdım. nasıl bir hava ama sonunu düşünen yok. evde ingilizce bilen tek bir allah’ın kulu yok. hangi dilde anlaşılır bir muamma. neyse sonunu düşünen kahraman olamaz kararttım gözümü. verdim ismimi bir senede biz konuk alalım. olmadı tarzanca anlaşırız.

neyse zaman geldi 23 nisana bir kaç gün var. bizim durumlardan hiç haber yok. öğretmen ilerleyiş hakkında tek bir bilgi bile vermiyor.

en sonunda dayanamadım gittim sordum. hocam böyle böyle bizim konuklar ne zaman gelecek nasıl olacak. öğretmen ne dese beğenirsin.

ben sizin adınızı listeye yazdırmayı umutmuşum. seneye artık bu sene olmaz. seneye söz ilk siz yazılacaksınız listeye.

ağladım ağlayacağım sırama geçerken. sonra ne oldu. 4. sınıfa geçtiğimde batıkent’e taşındık ve annemler beni o okuldan başka bir okula yazdırdı.

bu da böyle bir buruk anımdır.

babam erken emekli olmuştu. kalabalık aileye bakmak zorundaydı. iki kez bisiklet istedim ondan. ikisinde de alıp ertesi gün ödeyemeyeceğini düşünüp iade etti. onu anlayabiliyorum. büyüdükçe daha iyi anladım ama içimde ukte kalmış işte.

5.sınıfta ankara'ya gezi düzenlendi okulda ailem küçük olduğum için göndermedi.
12.sınıfta ankara'ya üniversite gezileri düzenlendi ve arkadaşsal sebeplerden ötürü gidememiştim bu sefer de....
sonuç olarak ankarada üniversite kazandım, ne kadar üzüldüysem bu duruma. :d
daha sonra en güzel zamanımda üniversitenin ortasında pandemi çıktı ben yine uzak kaldım.
ankara beni sevmiyorsan söyle bence...

hiçbir mezuniyetime gidemedim, hiçbir zaman istediğim şeyler alınmadı, arkadaşlarımda kalamadım (tamam bu konuda aileme hak veriyorum). şimdi bunlar beni çok güçlü bir kadın yaptı ki var gücümle çalışıyorum bir mesleğimin olması için. inşallah üniversite mezuniyetime giderek bu şeytanın bacağını kıracağım hahahahahahaha
edit: anı diyormuş anılar yazdım ama affola..

bir kiz vardi, tanismak istiyorum diye haber yollatmistim arkadasima tabi kucuk olunca utaniyorsun -hala utangacimdir- ve yardim istiyorsun arkadasindan neyse o da soyle bi cevap vermisti: tanimadigim icin olmaz. ama ben zaten tanismak istemistim. o zaman basladi travma tabi :)