aferinsanamühendiskız yazar profili

herkes elini taşın altına koymak zorunda. üzgünüm ama daha fazla ağlayacak gücümüz kalmadı. kahramanmaraş’ta biz cehennemi yaşadık. bir çok insan kıyamet koptu sandı. şaka falan değil arkadaşlar öyle böyle değildi. insanlar enkazlardan yol bulamadı araba ile gidecek. bilim kurgu filmlerinde kıyamet konulu olanlardan bahsediyorum!! istanbul’u böyle bir felaketin için de hayal dahi edemiyorum. hepimiz üstümüze düşeni yapmak zorundayız. bir deniz yıldızı hikayesi gibi nereden tutabiliyorsak. ben ne yapabilirim demeyin. bu bilinçe sahip olmanız bile çok şey değiştirir. en yakın zamanda depreme dayanıklı kentler inşa etmemiz bakınız gereklilik değil zorunluluk. ben depremden sonra gönüllü hasar tespiti yaptım. inanın hemen hemen hepsinde bir mühendislik hatası uygulama hatası mutlaka var. bunları bulup düzeltmek elzem. bir an önce en acilinden hiç beklemeden ve en önemlisi felaket gelmeden.

dün gece kahramanmaraş’ta kimse uyumadı. evlerin ışıklarından görebilirdiniz. büyük depremin 2.yılı gelmişken izninizle bir kaç şey söylemek istiyorum. biz çok büyük bir milletiz. birbirimize kızsakta, ayrı da düşsek, farklı da düşünsek çok büyük bir milletiz. o günlerde bizlere yardıma gelen herkese teşekkürü bir borç bilirim. yardım tırlarını gördüğüm an allahım yalnız değilmişiz diye ağladım günü unutmadım ben. 2. gün elime zorla tutuşturulan o sıcak çorbayı da. benim evim yıkılmadı ama ihtiyaç sahiplerine verin dediğimde abla bu şehirdeysen sen de depremzedesin diyerek zorla arabama koymuşlardı. eve götürüp çocuklarıma içirmiştim. nitekim doğalgaz, elektriğimiz ve suyumuz yoktu. aslında paramız da olsa o an hepimiz ihtiyaç sahibi olmuştuk. yine enkazda sevdiklerimiz başında beklerken bisküvi su dağıtanları unutmadım. beklediğim enkaza gelen bolu ekibi bir öğle vakti yemek bulmaya biraz ileriye gideceğim araçla dediğinde anladım onların da apartopar hazırlıksız geldiklerini. bir kaç saat sonra kurufasülye pilav bulup gelmişlerdi. bizlere de ikram ettiler geri çevirdik aç değiliz diye. yemeniz gerek diyerek bin bir ısrar sonucu tabaklarımızı doldurdular. ağlayarak hep birlikte yedik. yine son hız gelen tırlar. o dağıtılan ısıtıcılar o soğuk kış günü o kadar işimize yaradı ki. bizim doğalgazımız aylarca gelmedi. ne yapardık olmasaydı. arkadaşlar yanlış anlamayın evi yıkılmayanın da alacak bir yeri yoktu. para geçmez mi. geçmezmiş. allah kimseyi o duruma düşürmesin. gelen gelemeyen, yardım gönderen yalnızca dua eden herkesten rabbim razı olsun. bir daha kimseye bu acıları yaşatmasın. iyi ki vardınız. iyi ki varsınız.

geçen kan vermeye gittim sağlık ocağına doktor iki gün sonra gel değerlendirelim dedi. kan verdiğimin ertesi gün sisteme sonuçlar yüklendiği için her türk insanının yaptığını yaptım veee değerleri internetten araştırdım. baktıklarıma göre karaciğer kanseri, karaciğer yetmezliği, lösemi, bir takım kan hastalıkları çıkıyordu. daha fazla kurcalamadım. ertesi gün doktora gittim ölecek miyim surat ifadesiyle sadece b12 değerim düşükmüş.

yokmuş bir şey ya amaaan. açıklama falan da yapılmayacakmış. gene kaossuz kaldık iyi mi.

sözlükte bir grup var. yazdığın entryler ile dalga geçen. hayır baktığımda kızmıyorum da. komik de değiller. amaç ne o da belli değil. kim bu s.l.k diyerek direkt basıyorum engeli. az olsun öz olsun. hayatta uğraşmak gereken bu kadar gerz.k varken bir de bu tiplere tahammül edemeyeceğim maalesef.

ne zaman yeniyorsun biliyor musun? kendisi ile burun buruna geldiğinde. işte o zaman anlıyorsun ki ölmekten değil sevdiklerini kaybetmekten daha çok korkuyorsun.

bak işte benim o. bazen düşünüyorum da sözlük kendi kendime mi konuşuyorum ben. nickaltı tanımım yok denecek kadar az. e sözlüğün sayfasında da yokuz. konuşmayı bırakalı çok oldu sözlük. ne dersin yazmayı da mı bırakmalı.

annem 3. evre kanser hastası. yaşadıklarımızı anı anı yazmıştım. okuyanlar bilirler. bir ilaç var demiş doktor. yulareb ama bir kutusu 34.000 tl den fazla. üstelik bir kutu ilaç 20 gün gidiyor. yani 2 ayda 3 kutu ilaç almak lazım. kim ödeyebilir ki bu kadar parayı. hukuki yolla çözülme ihtimali varmış ama annem bununla uğraşmaya gücüm yetemeyecek kadar hastayım diyor. ben uzaktayım annemden. keşke ben yardım edebilsem. annem bu ilacı kullanmayacağım diyor. aranızda doktor olan arkadaşım var mı? bu ilacı mutlaka kullanmalı mıyız? bilgilendiren olursa çok sevinirim.

ps ı love you. 50 first dates. acı tatlı ekşi. kadın aklı erkek aklı. hitch.

yere verdim sol yanımı
yanından değil, yıkandan usandım
ben yoruldum siz söyleyin
yaramdan değil, sorandan usandım.

kanlı yaşlar döküldü gözümden
görenden değil, bakandan usandım
sar’altınım başka neyim kaldı?
verenden değil, alandan usandım…

bence var. zift siyahı.

şimdi şöyle çalışırken, emek verirken, para kazandırırken aileyiz, fedakar olmalıyız ailemize iyi bakmalı, çok çalışmalıyız. hakları verirken, maaşını öderken onda da aileyiz yalnız hep kötü günde aileyiz. hiç iyi günde aile olduğumuzu göremedim ben.

2023 yılının şubat ayında 2 farklı yerden kırıldı ama yüreklere milyonlarca acı bıraktı.

analardır adam eden adamı
aydınlıklardır önümüzde gider.
sizi de bir ana doğurmadı mı?
analara kıymayın efendiler.
bulutlar adam öldürmesin.

koşuyor altı yaşında bir oğlan,
uçurtması geçiyor ağaçlardan,
siz de böyle koşmuştunuz bir zaman.
çocuklara kıymayın efendiler.
bulutlar adam öldürmesin.

gelinler aynada saçını tarar,
aynanın içinde birini arar.
elbet böyle sizi de aradılar.
gelinlere kıymayın efendiler.
bulutlar adam öldürmesin.

ihtiyarlıkta aklına insanın,
tatlı anıları gelmeli yalnız.
yazıktır, ihtiyarlara kıymayın,
efendiler, siz de ihtiyarsınız.
bulutlar adam öldürmesin.

bir gecede analar, oğlanlar, gelinler, ihtiyarlar toprak oldu. bizlere kıydı efendiler…

99 gölcük depreminin sabahında uyanıp televizyona baktığımda tek kat olmuş binaları gördüğüm an hafızamdan bir dakika bile silinmedi. günlerce o haberlerde takılı kaldım. sesimi duyan var mı cümlesi yıllarca kulaklarımdan silinmedi. henüz 11 yaşındaydım üstelik. bu acılar benimleydi inşaat mühendisliği okurken. bir daha hiç yaşanmamasını diledim ama olmadı. 6 şubat kahramanmaraş depreminde kahramanmaraş’taydım ve artık o cümle kulaklarımda değil sesimdeydi. nasıl bir şey biliyor musunuz. nefesin kesilene kadar sesin son avazda bağırıp sonrasında bir ses duyar mıyım diye nefes bile almamak. defalarca seslendim bir cevap almayı çok istedim ama sesimi duyan da yoktu sesimizi duyan da.

depremin merkezinden yazıyorum. acı yarıştırmaktan nefret ediyorum ama bilimsel gerçeklerin üzerine sırf acıdan pay alınabilmesi adına bedavadan konulmasına karşıyım. iki depreminde merkez üssü kahramanmaraş’tır. pazarcık ve elbistan da olan iki deprem de kahramanmaraş iline ait depremlerdir. çünkü bu iki ilçe de kahramanmaraş sınırları içindedir. o nedenle deprem kahramanmaraş-gaziantep depremi değil 6 şubat kahramanmaraş depremidir. bu litaratüre de bilimsel şekilde böyle geçmiştir. bu arada inşaat mühendisiyim aynı zamanda. asla desteksiz konuşmam. kahramanmaraş depreminde 6 şubat akşamı haberlerde adımız bile doğru dürüst geçmiyorken yaşanan depremin bile sahiplenilmesi inanılmaz geliyor.

iş bankası bir reklam yapmış 65 saniye 365 gündür içimizde diye. o günden sonra bu topraklarda yaşayan herkes o anlarda takılı kaldı. sanki felaket nereye gidersek gidelim bizimle geliyor. enkaz şehrimiz değil yüreğimiz artık.

bu mutluluk için utanıyorum be sözlük ama geçen sene 6 şubattan kıyametten sağ çıkabildim diye hala nefes alabiliyorum diye mutluyum. mutluyum ama buruk bir mutluluk benimki. hani en sevdiğin yemeğin boğazında kalması gibi.

an geçmesin istiyorum. her dakika beni gece 4.17 ye biraz daha yaklaştırıyor. kahramanmaraş’ta inanıyorum bu gece hiç birimiz uyuyamayacağız.

burun buruna geldiğinde artık o kadar da korkutucu olmadığını fark ediyorsun. tabi bu başa gelen çekilir anlamına da gelebilir ama kıyısından dönmüş biri olarak ölmekten değil sevdiklerimi toprağa vermekten korkuyorum.