aferinsanamühendiskız yazar profili

geçen kan vermeye gittim sağlık ocağına doktor iki gün sonra gel değerlendirelim dedi. kan verdiğimin ertesi gün sisteme sonuçlar yüklendiği için her türk insanının yaptığını yaptım veee değerleri internetten araştırdım. baktıklarıma göre karaciğer kanseri, karaciğer yetmezliği, lösemi, bir takım kan hastalıkları çıkıyordu. daha fazla kurcalamadım. ertesi gün doktora gittim ölecek miyim surat ifadesiyle sadece b12 değerim düşükmüş.

yokmuş bir şey ya amaaan. açıklama falan da yapılmayacakmış. gene kaossuz kaldık iyi mi.

sözlükte bir grup var. yazdığın entryler ile dalga geçen. hayır baktığımda kızmıyorum da. komik de değiller. amaç ne o da belli değil. kim bu s.l.k diyerek direkt basıyorum engeli. az olsun öz olsun. hayatta uğraşmak gereken bu kadar gerz.k varken bir de bu tiplere tahammül edemeyeceğim maalesef.

ne zaman yeniyorsun biliyor musun? kendisi ile burun buruna geldiğinde. işte o zaman anlıyorsun ki ölmekten değil sevdiklerini kaybetmekten daha çok korkuyorsun.

bak işte benim o. bazen düşünüyorum da sözlük kendi kendime mi konuşuyorum ben. nickaltı tanımım yok denecek kadar az. e sözlüğün sayfasında da yokuz. konuşmayı bırakalı çok oldu sözlük. ne dersin yazmayı da mı bırakmalı.

annem 3. evre kanser hastası. yaşadıklarımızı anı anı yazmıştım. okuyanlar bilirler. bir ilaç var demiş doktor. yulareb ama bir kutusu 34.000 tl den fazla. üstelik bir kutu ilaç 20 gün gidiyor. yani 2 ayda 3 kutu ilaç almak lazım. kim ödeyebilir ki bu kadar parayı. hukuki yolla çözülme ihtimali varmış ama annem bununla uğraşmaya gücüm yetemeyecek kadar hastayım diyor. ben uzaktayım annemden. keşke ben yardım edebilsem. annem bu ilacı kullanmayacağım diyor. aranızda doktor olan arkadaşım var mı? bu ilacı mutlaka kullanmalı mıyız? bilgilendiren olursa çok sevinirim.

ps ı love you. 50 first dates. acı tatlı ekşi. kadın aklı erkek aklı. hitch.

yere verdim sol yanımı
yanından değil, yıkandan usandım
ben yoruldum siz söyleyin
yaramdan değil, sorandan usandım.

kanlı yaşlar döküldü gözümden
görenden değil, bakandan usandım
sar’altınım başka neyim kaldı?
verenden değil, alandan usandım…

bence var. zift siyahı.

şimdi şöyle çalışırken, emek verirken, para kazandırırken aileyiz, fedakar olmalıyız ailemize iyi bakmalı, çok çalışmalıyız. hakları verirken, maaşını öderken onda da aileyiz yalnız hep kötü günde aileyiz. hiç iyi günde aile olduğumuzu göremedim ben.

2023 yılının şubat ayında 2 farklı yerden kırıldı ama yüreklere milyonlarca acı bıraktı.

analardır adam eden adamı
aydınlıklardır önümüzde gider.
sizi de bir ana doğurmadı mı?
analara kıymayın efendiler.
bulutlar adam öldürmesin.

koşuyor altı yaşında bir oğlan,
uçurtması geçiyor ağaçlardan,
siz de böyle koşmuştunuz bir zaman.
çocuklara kıymayın efendiler.
bulutlar adam öldürmesin.

gelinler aynada saçını tarar,
aynanın içinde birini arar.
elbet böyle sizi de aradılar.
gelinlere kıymayın efendiler.
bulutlar adam öldürmesin.

ihtiyarlıkta aklına insanın,
tatlı anıları gelmeli yalnız.
yazıktır, ihtiyarlara kıymayın,
efendiler, siz de ihtiyarsınız.
bulutlar adam öldürmesin.

bir gecede analar, oğlanlar, gelinler, ihtiyarlar toprak oldu. bizlere kıydı efendiler…

99 gölcük depreminin sabahında uyanıp televizyona baktığımda tek kat olmuş binaları gördüğüm an hafızamdan bir dakika bile silinmedi. günlerce o haberlerde takılı kaldım. sesimi duyan var mı cümlesi yıllarca kulaklarımdan silinmedi. henüz 11 yaşındaydım üstelik. bu acılar benimleydi inşaat mühendisliği okurken. bir daha hiç yaşanmamasını diledim ama olmadı. 6 şubat kahramanmaraş depreminde kahramanmaraş’taydım ve artık o cümle kulaklarımda değil sesimdeydi. nasıl bir şey biliyor musunuz. nefesin kesilene kadar sesin son avazda bağırıp sonrasında bir ses duyar mıyım diye nefes bile almamak. defalarca seslendim bir cevap almayı çok istedim ama sesimi duyan da yoktu sesimizi duyan da.

depremin merkezinden yazıyorum. acı yarıştırmaktan nefret ediyorum ama bilimsel gerçeklerin üzerine sırf acıdan pay alınabilmesi adına bedavadan konulmasına karşıyım. iki depreminde merkez üssü kahramanmaraş’tır. pazarcık ve elbistan da olan iki deprem de kahramanmaraş iline ait depremlerdir. çünkü bu iki ilçe de kahramanmaraş sınırları içindedir. o nedenle deprem kahramanmaraş-gaziantep depremi değil 6 şubat kahramanmaraş depremidir. bu litaratüre de bilimsel şekilde böyle geçmiştir. bu arada inşaat mühendisiyim aynı zamanda. asla desteksiz konuşmam. kahramanmaraş depreminde 6 şubat akşamı haberlerde adımız bile doğru dürüst geçmiyorken yaşanan depremin bile sahiplenilmesi inanılmaz geliyor.

iş bankası bir reklam yapmış 65 saniye 365 gündür içimizde diye. o günden sonra bu topraklarda yaşayan herkes o anlarda takılı kaldı. sanki felaket nereye gidersek gidelim bizimle geliyor. enkaz şehrimiz değil yüreğimiz artık.

bu mutluluk için utanıyorum be sözlük ama geçen sene 6 şubattan kıyametten sağ çıkabildim diye hala nefes alabiliyorum diye mutluyum. mutluyum ama buruk bir mutluluk benimki. hani en sevdiğin yemeğin boğazında kalması gibi.

an geçmesin istiyorum. her dakika beni gece 4.17 ye biraz daha yaklaştırıyor. kahramanmaraş’ta inanıyorum bu gece hiç birimiz uyuyamayacağız.

burun buruna geldiğinde artık o kadar da korkutucu olmadığını fark ediyorsun. tabi bu başa gelen çekilir anlamına da gelebilir ama kıyısından dönmüş biri olarak ölmekten değil sevdiklerimi toprağa vermekten korkuyorum.

süreyya hanımın muhteşem değişimi.

aylar sonra depremin seneyi devriyesi yaklaşırken biraz içimi dökmek istedim müsadenizle. biz 6 şubat gecesi çok farklı bir ana şahit olduk. biz depreme uyanmadık o gece. biz mahşere uyandık. o an tek düşünebildiğimiz ölümdü. ölmek, sevdiklerinin ölmesi, yakınlarının ölüyor olduğu, bir şehrin yok olması gerçeği. enkaz altında kalmak. hayatınız boyunca emek emek biriktirdiğiniz her kuruşun bir toz yığınına dönüşmesi. ben hala üzerime yıkılan binalar görüyorum mesela rüyalarımda. enkazdan çıkmaya çalışıyorum uykum aramda. büyük bir sarsıntı ile uyandığımızda eşim ve ben çocuklarımıza koştuk. koridorda çocuk paylaştık mesela. sen küçük olana git ben büyüğün yanına gidiyorum. öyle çök, kapan, yat falan aklınıza gelmiyor. eğer biraz aklınız başınızdaysa dua okuyorsunuz. o 110 saniye bize 110 dakika gibi geldi. ayakta durmak çok zordu ve tam yavaşladı sanki dediğiniz an tekrar korkunç bir hal alıyordu. bir şekilde deprem durdu ve çocuklarımı giydirdim. kapıdan çıkmak üzereyken tekrar başladı. tabi ki yine korkunç bir şekilde. o gece birden çok deprem olduğunu bu bölgede yaşayan tüm insanlardan duyabilirsiniz ama haber bültenlerinde gece tek bir deprem oldu denildi. halbuki biz o büyük depremi farklı zaman aralıklarında birden çok yaşadık. kızımın üstüne yattığımı hatırlıyorum ikinci olan depremde. o an düşündüğüm yıkılan bir eleman belki kızımın değil benim üstüme düşer ve bir ihtimal enkazdan altıma sakladığım çocuğumu çekip alırlar. anne olmak işte bu anlarda efsane bir fedakarlıkla kendini gösteriyor. kendim için demiyorum eminim tüm anneler böyle yaparlardı. bir şekilde çıktık binadan çok şükür canımızı kurtardık. ilk gün iletişimimiz tamamen kesik olduğu için ve tabi elektriklerimiz depremin 20. saniyesinde kesildiği için yaşanılanların vehametini o an tam idrak edememiştik. arabalara bindik ama sokaklarda da elektrik yoktu ki. neresi sağlam neresi yıkıldı bilmiyorduk ki. biz canımızı kurtarmıştık ya herkes de öyle zannettik. ne zaman eşimin iş yerine insanlar geldi ve gördüklerini anlattı. fotoğraflar, videolar gösterdiler. beton altında sarkan kollar, el sallayan birilerini gördüm mesela ben birinde. işte ondan sonrası koca bir yas ve felaket. eşimin iş yerine gelen insanların ağlaması kulaklarımdan gitmiyor mesela. bebeğine bez soranlar, bebeğim saatlerdir aç yiyecek bir şey var mı diye gelenler. bir şeyler almak için yüzüklerini takılarını vermek isteyen insanlar gördüm. o kadar çaresizdi ki bütün bir kent. parası olanlarda ihtiyaçlarını karşılamak için açık bir yer bulamadı. doğalgazımız, elektriğimiz yoktu. üşüyorduk ısıtıcıya ihtiyacımız vardı. paramız da vardı ama alacağımız hiç bir yer yoktu. ilk gün akşam olup da evimize dönmeye çalıştığımızda yol bulamadık enkazlardan kapanan yollar yüzünden. bağıran, yardım isteyen, yollarda sevdikleri için ağlayan, buldukları her şeyle sevdiklerinin cesetlerini saran, taşıyan, evladını enkaz altında bile korumaya çalışan insanlardan bahsetmek bile istemiyorum. sizler televizyondan radyodan duydunuz ya ki duyduklarınız gerçeklerin %5 i bile değildi. işte biz onu yaşadık. 17 ağustos depremini gördüm ben. ertesi gün televizyonlardan izledim. sesimi duyan var mı diyen insanları duydum. o kat kat yığılı binalar hep aklımdaydı inşaat mühendisliği okurken. dedik ki bu vatana borcumuz var en iyisi olmak zorundayız. van depremini gördüm. erzincan depremini, izmir depremini hepsini izledim ama yaşamadım. yaşamak bambaşka. duymuştuk ya sesimi duyan var mı diye. burada bağırdık biz. kafa lambaları ile enkaz eşeledik. ellerimle beton blok kaldırmayı denedim ben. şu an saçma geliyor biliyorum ama işte çaresizlik insana bir deli kuvveti veriyor. bir umut canlı çıkarlar mı diye başlarında bekledik. çok soğuktu o gece kar yağıyordu hatta ama yemin ederim üşümedim ben. umut insanı canlı tutar derlerdi haklılarmış. neyse biz sonrasında çok başka şeyler yaşadık. can pazarı derler işte can pazarı yaşadık. morgu gördüm ben. bir maraş morga sığmadık. o battaniye görüntüsü gitmiyor işte gözümden bir yıl geçti üstelik. sevdiğinin ölüsünü alan ağlamadı burada biliyor musunuz. sevindi. insanlar ölen annesi, babası, teyzesi, amcası, evladı bulundu diye sevindi. ne kadar acı bir şey değil mi? ambulans sesine sevindim ben. birini hastaneye taşıyorlar diye. çünkü o esnada en çok gördüğümüz cenaze arabalarıydı. ben ankaralıyım burada yaşıyorum ama. arkadaşlarım aradı. buradan eşya yola çıkartacağız ne gönderelim diye. ceset torbası ve kefen diyecektim diyemedim. arkadaşımın annesini kefensiz gömdük biz yoktu çünkü. zaten cenazeleri yıkayamadık da. teyemmüm yapıldı hepsine. suyumuz da yoktu. ceset torbamız vardı ama bir yerden birilerini aradık o yardımcı oldu. bulduk. hayatımızın ilk torpilini burada yaptırmış olabiliriz. o sizin gördüğünüz kurtarılma hikayeleri o kadar az ki. bir binada en fazla 1-2 kişi. geriye kalanlar hayatını kaybettiler ne yazık ki. kurtarma ekipleri geldiğinde bir insan kaç saat yaşayabilir bu enkazlarda diye sorduğumu hatırlıyorum. 72 saat ama yine de sonuna kadar çabalayacağız allahtan ümit kesilmez dediler. hepsinden allah razı olsun. emek veren kim varsa. madden de manen de. biliyorum hepinizin kalbi bizimleydi o anlarda.

bunu niye yazıyorum. kurtuluşumuz en iyisi olmaktan geçiyor. en iyi mühendis, en iyi denetmen, en iyi demirci, en iyi betoncu, en iyi müteahhit, en iyi mimar ve dahası. bir daha bu felaketlerin yaşanmaması dileği ile