1.
hepimiz ilahi bir ahengin parçalarıyız şeklinde de söylenen, saçmalıktan ibaret söz. sevgili ivan karamazov’un sözleriyle seslenmek istiyorum buna.
hayatta işlediğim suçların, çektiğim acıların gelecekte, bilmem kim için ebedi ahenk hazırlığına gübrelik ettiğini görmek istemem, çektiklerim bunun uğuruna değildi. geyiğin aslanla yan yana yattığını, öldürülen bir adamın dirilip katiliyle kucaklaştığını gözlerimle görmek isterim. başkaları dünyada olanların nedenini öğrenirken bulunmak isterim.
henüz vakit varken gerçekten bugüne kadar sağ kalır ya da bunu görmek için dirilirsem, evladına kıyan canavarı bağrına basan anayı görünce ben de, “haklısın ulu tanrı!” diyebilirim, ama bunu söylemek istemiyorum. geç olmadan kendimi çekmek, şu üstün ah ekten tamamen vazgeçmek niyetindeyim. o iğrenç yerde öcü alınmamış gözyaşları döküp göğsünü yumruklayarak, “tanrıcığı”na yalvaran yavrunun tek gözyaşına değmez bu üstün ahenk! değmez, çünkü çocuğun gözyaşlarının hesabı sorulmadan kalıyor. karşılığı olmalı, yoksa kutsal ahengin anlamını kavramak mümkün değil. ama neyle ödenebilir bunlar? var mı böyle bir şey? bir öç mü sadece? öcü ne yapayım ben, canavarlar cehenneme gidecekmiş; cehennem, yaptıkları kötülüğü, mahvettikleri hayatı geri getirebilir mi?
çocukların ıstırabı gerçeğin satın alınması için ödenene katıldıysa, bu gerçeğin böyle bir pahaya değmediğini şimdiden söylerim. ayrıca, bir ananın oğlunu köpeklere parçalatan zalimle kucaklaşmasını istemem ben. onu bağışlamaya hakkı yoktur! isterse, kendi hesabına bağışlar, canavarı, çektirdiği sonsuz analık acılarını bağışlar; ama işkence içinde ölen evladının ıstırabını bağışlamaya hakkı yoktur, çocuk kendisi bağışlasa bile!.. bağışlamaya hakkı olmadığına göre, nerede bu kutsal uyum, sorarım sana?
hayatta işlediğim suçların, çektiğim acıların gelecekte, bilmem kim için ebedi ahenk hazırlığına gübrelik ettiğini görmek istemem, çektiklerim bunun uğuruna değildi. geyiğin aslanla yan yana yattığını, öldürülen bir adamın dirilip katiliyle kucaklaştığını gözlerimle görmek isterim. başkaları dünyada olanların nedenini öğrenirken bulunmak isterim.
henüz vakit varken gerçekten bugüne kadar sağ kalır ya da bunu görmek için dirilirsem, evladına kıyan canavarı bağrına basan anayı görünce ben de, “haklısın ulu tanrı!” diyebilirim, ama bunu söylemek istemiyorum. geç olmadan kendimi çekmek, şu üstün ah ekten tamamen vazgeçmek niyetindeyim. o iğrenç yerde öcü alınmamış gözyaşları döküp göğsünü yumruklayarak, “tanrıcığı”na yalvaran yavrunun tek gözyaşına değmez bu üstün ahenk! değmez, çünkü çocuğun gözyaşlarının hesabı sorulmadan kalıyor. karşılığı olmalı, yoksa kutsal ahengin anlamını kavramak mümkün değil. ama neyle ödenebilir bunlar? var mı böyle bir şey? bir öç mü sadece? öcü ne yapayım ben, canavarlar cehenneme gidecekmiş; cehennem, yaptıkları kötülüğü, mahvettikleri hayatı geri getirebilir mi?
çocukların ıstırabı gerçeğin satın alınması için ödenene katıldıysa, bu gerçeğin böyle bir pahaya değmediğini şimdiden söylerim. ayrıca, bir ananın oğlunu köpeklere parçalatan zalimle kucaklaşmasını istemem ben. onu bağışlamaya hakkı yoktur! isterse, kendi hesabına bağışlar, canavarı, çektirdiği sonsuz analık acılarını bağışlar; ama işkence içinde ölen evladının ıstırabını bağışlamaya hakkı yoktur, çocuk kendisi bağışlasa bile!.. bağışlamaya hakkı olmadığına göre, nerede bu kutsal uyum, sorarım sana?
devamını gör...