ilk fırsatta silinme acısı

gidenlerle ölünmüyor ama kalanlarla da yaşanmıyor ki.

insanlara yüzlerce fırsat verip, onları sırtında taşıyıp bı gün taşımadığında yaşanan durumdur

zamanında,sınavlarda verdiğim cevaplar bu acıyı çok tattı.

bir tren yolculuğunda, beklemediğiniz bir anda dağbaşı küçük bir köy istasyonunda mola verilebilir, gördüğünüz huzur, sessizlik, doğa sizi düşünemeyeceğiniz ölçüde etkileyebilir ve sonsuza değin orada kalabileceğinizi düşünürsünüz. o, sizin oraya yüklediğiniz düş resminizdir. oranın nesnel gerçekliği değil.
yolculuğun devamında o resme yaklaşabilen başka yerler göremediğiniz sürece de, o dağbaşı istasyonu düşleminizde daha da soyutlanıp mükemmelleştirilerek ütopyaya dönüşür. öyle ki artık yolculuğu unutup sadece her adımda oradan biraz daha uzaklaştığınız ve bir daha asla öyle bir yere ulaşamayacağınız sanısına dönüşür.
hatta artık pencereden bakmak, durulan yerleri görmek bile istemezsiniz. işte bu karamsarlık ve saplantı ve arama ve görme ve tabiiki bulma düşüncenizi kapatmanız demektir. oysa mutsuzluğunuzun miladını yazan sizsiniz.. tren yolculuğuna devam etmekte unutmayın. inip binenlerden dinlediğiniz başka istasyonlar olduğunu işitmiyor musunuz. belki de iki durak ilerideki birinin sizin takılı kaldığınız kadar belki daha iyi ve güzel olmadığını nasıl bilebilirsiniz.
hayatta benzer bir yolculuktur unutmayın.. sürdüğünü unutmayın..